Karya Widya

KENTHONGAN

Dening: Widia Astuti

Thong... thong... thong... Swara kenthong titir sing maune alon-alon sansaya suwe sansaya cetha keprungu ing kupingku kiwa lan tengen. Ananging aku ora enggal-enggal alihan sa ka lincak papan sing taknggo turon, mripatku isih kelet lan angel dilekke. Amarga mau bengi aku lek-lekkan karo Kang Kusni, Kang Narto, Kang Dimyati lan Kang Taryo nganti tabuh 02.30 WIB, jalaran kejatah rondha. Sejatine kenthong titir mau aweh pituduh bakal ana bebaya. Dumadakan aku banjur mlumpat bradat mlayu metu ngomah bareng ana swara kenthong titir maneh dsing dibarengi swara bengok-bengok lan tangis njaluk tulung.

“Tulung... tulung... tulung.., ana prahara lindhu gedhe,”

mengkono swarane wong-wong padha bingung ing sakjabane omah. Swasana esuk ing desaku sing maune adhem ayem sakkal dadi gembyeng. Tujune aku enggal-enggal metu menyang njaba omah, yen ora aku mesthi bakal kebrukan omah. Aku dheleg-dheleg ing ngisor wit talok sing ana ing mburi omahku. Aku isih durung percaya yen bar wae ana prahara lindhu gedhe. Atiku isih setengah percaya setengah ora. “Apa bener iki ana lindhu gedhe kang nrajang desaku?” pitakonku ing batin. Meh kaya ngimpi, mripatku takucek. Aku banjur nyawang omahku sing wis rata karo lemah. Tembok, blandar, usuk, lan gentheng pada mosak-masik sakwalang-walang. Semono uga omahe tangga-tangorau ing kiwa tengenku, uga rata karo lemah.

“ Mar... Mar... Marni... Marni... Aji... Aji... ?!”

Sakkal aku mbengok banter banget nggolekki sisihanku sing tak nikahi 14 taun kepungkur lan nggolekki Aji, anakku lanang sing umur 12 tahun. Aku adus kringet. Awakku ndredheg lan bingung. Aku mung bisa mbengok karo nangis kejer. Tangisku ora bisa tak ampet. Aku dhewe ora bisa tumandhang apa-apa. Kajaba mung nyawang omahku sing ambruk, ngebruki Marni karo Aji. Dina iku dina sing apes sing ora bakal daklalekake. Dina apes sing gawe aatiku remuk sakwalang-walang. Marni sisihanku sing daktresnani lan Aji anakku lanang sing tak gadhang-gadhang bisa nyuwarorake aku lan Marni, tiwas kanthi ora sakmesthine. Tiwas ing sakngisore omahku sing ambruk. Tiwas kanthi nrenyuhake jalaran prahara lindhu gedhe. Kaya-kaya aku durung bisa nampa pacobane Gusti sing dakrasakake abot banget.

“Aku wong sing ora nduwe apa-apa, kok diparingi pacoban kaya ngene iki?”

Aku nggresah dhewe karo ngelap luh sing dleweran saka mripatku. Kanyatan sing takadhepi dadi krasa luwih entheng nalika ana sisik melik sakwise para relawan, tangga teparo lan kanca-kanca aweh pambiyantu melu nggoleki Marni lan Aji. Sadurunge, kuwi aku nggolekki Marni lan Aji mau ora nuwuhake kasil kaya apa sing dadi kekarepku. Aku yakin menawa Marni karo Aji isih kependhem, kebrukan omahku dhewe. Siji mbaka siji relawan lan tangga teparo padha nyingkirake gentheng lan bata. Swara kenthong titir bola-bali keprungu maneh saka kidul desa. Miturut katrangan sing kacathet ana ing kelurahan, korban tiwas gunggunge ana cacah 230 wong, gedhe cilik, enom tuwa, lanang lan wadon. Lan korban lan watara ana satusan wong. Watara rong tabuh sakwise kedadeyan lindhu, ana swara kenthong titir sing dibarengi swara seirine montor ambulan. Rumangsaku, swara kenthong titir lan swara sirine ambulan sansaya suwe tambah akeh.

Atiku tambah kaya diiris-iris maneh. Apa maneh aku durung kasil nemokake Marni lan Aji. Aku arep njaluk tulung sapa, wong kabeh padha nandhang dhuhkita. “Pacoban kok kaya mangkene, apa iki sing jenenge kiyamat?” pitakonku ing batin wola-wali. Aku kaya ora kuwat nglakoni urip sing kaya mangkene iki. Sawise udakara telung tabuh, jasade Marni lan Aji kasil ditemokake. Marni lan Aji kurungan tembok lan gentheng ing perangan omah sisih tengah, pase ing kamar tengah. Awake sakloron kebah getih.

Aku ora tega nyawang jasade Marni lan Aji. Kenthong titir lan sirine ambulan keprungu maneh. Saiki saka sisih lor desa, tangga teparo bengok-bengok yen ana tsunami gedhe. Sakkal tanpa mikir maneh kabeh warga ing desaku langsung cincing mlayu menyang papan sing aman. Golek slamet dhewe-dhewe malah korban tiwas sing durung karumat uga ditinggal kabeh. Mangkono uga jasade Marni lan Aji. Kabar tsunami mau jebul mung apus-apus, ora ana kanyatane. Bareng wis rada mendha, para warga desaku bali maneh menyang omahe dhewe-dhewe saperlu ngupakara barang-barang lan kulawargane sing wis dadi korban lindhu gedhe kang nggegirisi.

Prahara lindhu gedhe kang nggegiris mau wis lumaku telung taun luwih. Aku durung bisa nglalekake kedadeyan sing gawe remuke atiku. Amarga aku kudu pisah lan kelangan salawase, sisihanku, Marni, lan anakku, Aji. Anakku siji-sijine. “Muga-muga Marni lan Aji ing alam kalanggengan ditampa Gusti Allah,” Mangkono panjalukku karo Gusti Allah Kang Murbeng Dumadi.

 “Sing wis ya uwis, Kang. Ora sah digetuni, urip mono mung sakdrema kabeh mau kudu dibalekke marang Gusti,” kandhane Kang Raji rikala ngancani aku nyekar ana pasareyane Marni lan Aji.

Aku banjur mbrebes mili. Kang Raji ngrangkul aku lan ngejak mulih. Watara tabuh 21.30 WIB aku dheleg-dheleg nyawang mbulan sing kaya ajak-ajak supaya padha seneng-seneng. Wengi kuwi sanadyan dilipur karo mbulan, lintang lan swara kewan, atiku malah kaya diiris-iris maneh. Kenthong titir lamat-lamat keprungu saka kidul desa. Aku kelingan kedadeyan telung taun kapungkur kuwi. Lindhu gedhe sing nggegirisi. Saben aku lungguhan ing ngisor wit talok, aku mesthi rungon-rungonen swara kenthong titir. Mripatku loro banjur lambah-lambah, kebak luh. Aku kelingan Marni lan Aji. Sedina sakdurunge lindhu gedhe nrajang, Marni meling karo aku supaya ngati-ati anggonku urip.

“Kang, urip kuwi mung mampir ngombe, mula takjaluk sing ngati-ati. Aja nganti kagoda dening hawa napsu,” mangkono sisihanku, Marni, meling marang aku sinambi golek tuma ing rambutku.

Malah nalika iku, Marni uga ngejak klumpuk-klumpuk dhuwit kanggo nguliyahake Aji. Ananging durung kelakon apa sing dadi pangarep-arepe. Dheweke, sisan bareng Aji, nemoni bebendulindhu gedhe nganti dadi lan tiwase. Saben esuk sakbubare sholat subuh, biyen Marni tansah adang sega lan nggodhok banyu gawe wedang. Salebare sarapan aku menyang sawah, dene Marni menyang pasar dodolan bumbon. Aji mangkat sekolah nalika kuwi, telung taun kapungkur, sarapan durung kelakon wus katerak lindhu gedhe. Lindhu iku misahake katresnanku marang Marni lan Aji.

BU GURU YEN

Dening: Widia Astuti

Ing kampungku ana jeneng Bu Guru, sing dimaksud mesthi Bu Warsini garwane Pak Marno. Bu Warsini ora dadi guru, nanging dadi bojone Pak Marno sing dadi guru SD. Malah Bu Ratmi, Bu Tabuhilah sing ngasta dadi guru wae ora tau diundang Guru. Undang-undangane ya mung Bu Ratmi, Bu Tabuhilah ngono wae. Semono uga Bu Tarmi lan Bu Kasmi sing kakunge uga ngasta dadi Guru, undang-undangane ya ora Bu Guru, nanging mung Bu Tarmi lan Bu kasmi ngono wae.

Dadi yen ana wong ngomong Bu Guru, sing dikarepke mesthi Bu Warsini iku. Amarga ing kampungku sing dadi guru dhisik dhewe ya mung Pak Marno sing saiki wis pensiun iku. Senadyan Pak Marno wis pensiun, Bu Warsini isih tetep diundang Bu Guru. Njur apa critane Bu Guru, ya Bu Warsini iku? Critane Bu Guru iku ora duwe anak lanang. Nalika semana, anake lima wadon kabeh. Mangka tabuhan saiki anak lima iku ya wis kepetung akeh. Mula Pak Marno tansah ngandhani marang garwane iku, supaya melu ka-be. Yen manut istilahe Pak Wisnu, ka-be iku yen dijawakake dadi keluwarga rinancang. Nanging Bu Guru kipa-kipa ora gelem, amarga isih kepengin duwe anak lanang, Nganti Pak Marno judheg.

“0, alah Bu, mbok wis trima. Wong anakmu ya wis lima ngono. Mengko yen wis padha duwe jodho, kowe rak ya duwe anak lanang ta? Senadyan mung anak mantu, rak ya padha wae ta kuwi ya anakmu.”

“Ya beda Pak, anak mantu kok karo anak leh mbrejelke dhewe…”

“Bedane nggon ngendi? Apa yen anak mantu kuwi ora gemati? Akeh lho Bu tuladhane, anak mantu utawa anak angkat kuwi malah luwih ngerti marang wong tuwa! Coba kae, Parmanto anak angkate Pak dhe Sastro kae, pendhak sasi sowan nggawa gula the, isih oleh-oleh bandeng, endhog, mangka mengko yen mulih isih ninggali dhuwit. Balik anak-anake, endi sing ngerti karo wong tuwa? Mara pendhak bakda wae sok-sok ora?!”

“Embuh gemati embuh ora, ngerti karo wong tuwa apa ora, nanging rasane ora kaya yen duwe anak lanang dhewe, pak! Bisa dipamerke marang liyan iki anakku sing lanang sing nggantheng, ah pokoke aku isih kepengin duwe anak lanang!”

“Ya uwis yen ora kena takkandhani. Wong dieman kok ora kena. Kudune kowe kuwi wis leren ora nglairake…..” Aja maneh kok Pak Marno sing bojone Bu Guru, senadyan Pak Ketua RT, Pak Ketua RW, apadene pak Bayan; kabeh padha nganjurake melu ka-be. Nanging Bu Guru tetep mbeguguk nguthawaton, ora gelem melu ka-be. Pak Marno ganti pekewuh saben-saben diparani perangkat kelurahan iku. Sidane bojone direpa-repa.

“Ya manuta pemerintah ta Bu, melua ka-be….”

“Wegah! Wegah tenan aku pak! Wong diaturi aku iki isih kepengin duwe anak lanang, kok dikon ka-be, pokoke aku gemang!” “Mengko dhisik ta, aku iki ora malangi kekarepanmu duwe anak lanang, nanging aja mbangkang dhawuhe pemerintah ngono kuwi….”

“Lha trus piye, nek ora oleh mbangkang?”

“Dhaftarna ka-be nyang Bu Bidan, mengko njupuka pil wae! Mbok pangan pile ya kena, ora ya kena! Ning ketoke rak wis melu ka-be, ngono lho karepku!”

“Dadi saben sasi mengko aku nyadhong jatah pil?”

“Ha iya! Bu Bidan rak ngira yen kowe wis melu ka-be tenan.”

“Ya wis, nek ngono aku ngalah. Ning aku aja mbok peksa melu ka-be tenan lho, Pak!”

“Ora-ora! Aku ora arep meksa. Kowe melu ka-be temenan kanthi kesadharan, aku malah seneng, ora arep meksa…,”

Bu Guru mencep krungu tembunge sing lanang mengkono iku. Sidane Bu Guru dhaftarake melu kabe temenan. Nanging mung ethok-ethokan. Saben sasi nyadhong jatah pil ka-be ing omahe Bu Bidan. Nanging pil cadhongan iku ora tau dipangan, nanging mung ditumpuk ing laci mejane. Bu Bidan ngira Bu Guru iku wis melu kabe temenan. Nyatane nganti wektu nem sasi Bu Guru durung katon ngandheg maneh. Nanging sakbubare kuwi, Bu Guru wis ora nyadhong jatahe pil kabe maneh. Malah wis telung sasi dheweke ora ngaton ing omahe Bu Bidan. Mula Bu Bidan meneng-meneng mbatin marang Bu Guru. Ya gene garwane Pak Marno iku ora njaluk jatah maneh. Mula nalika pertemuan PKK, bab iku ditakokake marang Bu Guru.

“Bu Guru kok sakmenika mboten mendhet jatahipun pil kabe?” Karo klimputan Bu Guru wangsulan setengah bisik-bisik.

“Ngapunten Bu Bidan, kula kebobolan malih. Kesupen mboten nedha pil tigang dinten, lha kok ngandheg malih,….”

“Wooo…,ngaten ta?” Bu Bidan mlenggong semu maido.

“Kula rumiyin lak sampun matur, menawi kesupen mboten dhahar pil ka-be, pendhak dintenipun dipundhobeli….”

“Wong kemutan-kemutan sampun tigang dinten kok, Bu! Dospundi malih?!”

Nanging Bu Bidan ora arep ndedawa crita, malah batine – priksa karepmu, ora mriksakake ya sakarepmu-, akibate mboktanggung dhewe. Nyatane sajerone ngandheg sangang sasi Bu Guru mung mriksakake kaping pindho. Mula ora mokal yen anggone nglairake rada rekasa. Bu Bidan ora saguh nangani. Sidane Bu Guru digawa menyang rumah sakit, amarga mung dhokter sing keconggah nangani. Diinfus nganti ngentekake pirang-pirang botol, bubar nglairake meksa katon nglentrih tanpa daya amarga kentekan tenaga. Malah kober ora eling barang. Tujune isih bisa dislametake. Ya mung rada akeh wragad sing kudu diwetokake. “Putra njenengan estri,” ngendikane dhokter ngandhani. Sing dikandhani ora wangsulan. Mripate kethap-kethip. Ngertia yen anake iku bakal metu wadon maneh, athuka dheweke rak melu ka-be temenan, ora ethok-ethokan kaya dhek emben. Bu Guru gegetun, nanging wis kebacut. Sidane kanthi kesadharan dheweke njaluk disteril pisan. Bu Guru lagi pasrah marang panguasane Sing Maha Kuwasa sing nakdirake dheweke ora duwe anak lanang. Bu Guru wis bisa mupus. Saiki pepenginane duwe anak lanang genti malih dadi kepengin duwe putu lanang, amarga anake mbarep wis omah-omah taun kepungkur. Mula pepenginane iku dikandhakake marang Ndari sing cekel gawe dadi guru SD.

“Aku wis trima kok Ndhuk ora diparingi anak lanang! Ning muga-muga wae anakmu mbarep iki mbesuk metu lanang…”

“Ah, Ibuu….’ wong kula kepengine anak estri kok!”

“Sebabe?”

“Hla inggih, anak estri menika umumipun mboten nakal. Umur nem taun sampun saged dipunkengken…Yen anak lanang?”

“Nanging ora kaya nek anak wadon duwe, anak lanang ya duwe. Gandheng anakku nenem wis wadon kabeh, sirku anakmu kuwi tak suwun metua lanang, ngono lho!”

“Ha-ha-haa, Ibu ki aneh! Wong kula sing arep diparingi momongan, kok njenengan sing nyuwun!”

“Witikna, anak nenem wadon kabeh, lumrah ta nek njur kepengin putu lanang?”

“Nggih mugi-mugi kadumugen kepengin panjenengan, Bu!” Ndari – mbarepe Bu Guru iku – ngalahi rembug. Nanging batine tetep kepengin duwe anak wadon. Temenan. Bareng jabang bayi lair, jebul metu wadon. Ndari rumangsa lega dene anake mbarep metu wadon temenan. Kosok baline Bu Guru sing mbrabak arep nangis. Kaningaya temen uripku! Kepengin duwe anak lanang ora klakon, ngarep-arep putu lanang, jebul malah wadon maneh. Putune Bu Guru wis umur telung taun. Wong wadon iku gemati banget marang putune iku. Senadyan wadon, rasane beda momong anak karo momong putu. Seminggu wae ora weruh putune, mesthi wis mara niliki. Malah nganti kepara nglalekake marang anak-anak liyane. Kala mangsane padha diece dening anak-anake.

“Ibu ki jare ora seneng putu wadon, ewadene kok kaya ora ana dina gothang, mesthi niliki putune….” ature anake ragil.

“Hus, kowe kuwi durung ngrasakake duwe putu, coba mbesuk yen wis diundang Mbah kakung, rasakna!” Yen wis ngrembug prekara putu, banjur mrembet-mrembet tekan ngendi-endi. Pak Marno barang sok melu nimbrung rembug. Geguyonan ngono iku dadi kerep kedadeyan. Bu Guru dikroyok anak-anake lan bojone. Malah Pak Marno sing pinter dhewe mbebeda.

“Yen manut ramalanku, anake Ndari sing nomer loro iki metu lanang bakale. Kowe nadhzar apa, Bune?” kandhane Pak Marno.

“Embuh Pak, ora nggagas putu lanang! Wedok ya ben, lanang ya ben!” wangsulane Bu Guru nyenthe-nyenthe, jalaran rumangsa dibebeda dening bojone.

“Wong ditakoni apik-apik, kok wangsulane kaya ngono” Sauntara iku ana nom-noman mudhun saka sepedha motor, sajake kongkonane Ndari anake wadon. Mlebu ngomah langsung kandha.

“Nyaosi priksa, Mbak Ndari babaran!”

“Hah, Ndari nglairake, lanang pa wadon?”

“Jaler!” Krungu anake Ndari lanang, sakala Bu Guru lunjak-lunjak karo nangis ngguguk. Lagi iki pepenginane duwe putu lanang kelakon.

Liburan Menyang Gunung Bromo

Dening: Widia Astuti

Sing dakelingi ning jero pikiranku kanggo sabanjure mantepake awak kanggo melu melu mawa nglakoke dalan menyang Puncak gunung Bromo. Sawise sadurunge nglakoni “kegalauan” akibat ora jelase sing “bokmenawa” naleni neng guron dhuwur panggon aku menuntut elmu. Nguganana kita karo siji tim cilik nglakoke petualangan karo jumlahe Widia (aku), Bella, Atikhoh, Ayu. Ing ngugane, kami ana ing daerah sing beda-seje lan banjur ngongkonake kanggo ketemu lan merdhayoh neng Mojokerto, neng salah siji omah kanca aku sing melu andil jero petualangan iki. Saka Pandaan aku budhal menyang Terminal Bis Pandaan. Saka Pandaan, kita diarahake kanggo munggahi bus mini sing warga kana ngaranine karo “Taxi”. ning ongkos sing dinyangna sethithik nemberatkan kami yaiku Rp25rb- Maklum wae, petualangan iki yaiku backpacker sing kami lakoke neng akhir bulan. dadi luwih kudu ngirit jero mblanjakne anggaan.

Salah sijining kanca aku berinisiatif kanggo nggoleki alternatif tunggangan liya sing luwih murah lan langsung mungkur panggon kesebut. Dina wis tambah peteng, transportasi sing daktumpakki ora ndang teka. Nggoleki tumpangan wis dakupadekne, ning ora siji tunggangana arep menehake tumpangan. Karo sethithik rasa frustasi, dumadakan sawong lanang nemoni aku. Sawise pirang-pirang menit nglakokake pacelathon lan pungkasane dheweke nawakne kanggo nginep neng omahe. Rasa kaget, seneng, campur bingung ing jero atiku. Sethithik curiga muncul jero pikiranku.

Zaman saiki isih enek apa ora wong sing bener-bener becik?. Dumadakan mobil patrol polisi liwat, Bapak sing durung kengerteni sapa jenenge kesebut nyoba Mandheorae dheweke. Nglakoke pacelathon karo polisi sing linggih neng kursi ngarep. Embuh apa sing dheweke omongke, ora krungu gamblang saka antara kami karone. Banjur Bapak kuwi nyeluk kanggo melu dheweke munggahi mobil patroli kesebut.

 Aku nganggep yen polisi iku arep ngirinoraen menyang Desa Cemara Lawang, arah menyang gunung Bromo, ning jebule Bapak kuwi nggamblangna yen mobil patroli kuwi nggawa menyang omah dheweke. Apa oleh gawe, mobil wis mangkat lan aku menyang omah lan nginep neng omah dheweke. Banjur, sekitar tabuh 11 awan pungkasane ngantia ing paleranan pisan, Desa Cemara Lawang. Cemara Lawang yaiku siji desa sing menyang arah gunung Bromo lan wisata teparo. Siji panggon palerenan wong-wong sing arep nglakoke pendakian utawa berwisata.

 Disambut saka angin adhem sing dumadakan teka neng sekujur awak. Diimbuh cuaca gerimis sing ngimbuhi sensasi adhem. Kaanan iki uga sing matesi nang dina kuwi kanggo terase ndaki gunung Bromo. lan neng kene uga kami ngongkonke kanggo nggoleki panginepan lan njaorane awak kanggo menyambut dina esok neng Puncak gunung Bromo. Sekitar tabuh 04.00 esuk aku nganyak dalan. Rute pisan sing arep dituju yaiku pangalemake. Iki pisan sing pengen kami lakoke yaiku ndeleng sunrise sing biyasa dilakoke neng puncak pangalemake iki. Kuwi amergane dalan kami dianyak dini dina pisan.

 Kedelok pirang-pirang wisatawan sing teka neng kene, becik kuwi wisatawan lokal arepa mancanegara kabeh bebarengan pengen menikmati kebecikan terbitnya srengenge didelok saka dhuwur pangalemake 1 iki. Karo suasan sing isih gelap lan berkabut sajangkah demi sajangkah ngantia kami neng dhuwur pangalemake. Kabut tambah tebal, samubarang sing tinunggu-tunggu ora kunjung katon. dina kuwi ora ana sunrise sing muncul amarga tertutupi saka segumpulan kabut tebal.

 Sethithik rumangsa kuciwa sing mbokmenawa ora mung kami, ning kabeh sing teka neng panggon kesebut rumangsakne hal den samya. Ning ora apaa, isih ana destinasi sabanjure sing kudu kami kunjungi. Dalan dakbanjurake menyang safana lan wedi nggrisiki. Safana yaiku siji panggon sing bisa diomongke padhang suket sing uga manggon neng sisih gunung Bromo. Siji kawasan sing kebak karo ijone bukit gundul. Sementara wedi berbeisik yaiku padhang wedhi sing ping kerep angin bertiup ngobahan wedi-wedi kesebut mbentuk swara seolah wedi kesebut lagi berbisik. Konon jeneng kesebut tercipta amarga dhaerah kesebut didadekne lokasi syuting film sing berjudul “wedi nggrisiki” sing dilintangi saka aktris favorit ku mbak damar Sastro Wardoyo. Saiki dadi popular dadi salah siji panggon wisata neng Taman nasional gunung Bromo.

Sawise nglakoke ping beberapa sasi pemotretan neng panggon-temoat kesebut, aku langsung mungkur lan anyak menyang destinasi utama yaiku Puncak gunung Bromo. Mlaku sekitar 5 km neng tengah hamparan badai wedi menuju sikil gunung Bromo.

Kaya kahanan neng film-film, hembusan butiran wedhi bercampur grimis rintikan udan mawa partikel-partikel regedan jaran dadi siji mbentuk gelombang angin sing dahsyat. Karo antara padhang sing kewates, aku mlaku terus lan kenceng menyang ngarep menyang gunung Bromo. Ngantia pungkasane neng jalur anak tangga sing menuju pemandangan kawah Gunung Bromo. Atusan anak tangga dijejaki nuju puncak kawah. Iki ping kanggo pisane gawe aku ndeleng teras kawah gunung nggeni. Aku ndredheg nalika ndeleng menyang arah ngisor gunung.

Pinggiran kawah panggonku ngadeg tanpa ana cekelan utawa watesan nggawe sikilku merinding kanggo njangkahake sikil. Sethithik wae terpeleset, teras ceblok mengisor. Medeni nyat, ning kuwi tantangane. Aku kudu wani mungsuh keweden awak dhewe. Manekne awak kanggo lungguh ing pinggir lereng karo ora lali nglestarekne momen kesebut. Cuaca mendung peteng lan gremis meksa misi pendakian. Lega rasane bisa nglakokake perjalalan kesebut. Iki yaiku pambengen pisan kanggo aku mendaki gunung. lan iki uga sing ngimbuhi semangatku kanggo nglakokake dalan lan pendhakian gunung sing ana ning Indonesia.

Botol Plastik

Dening: Widia Astuti

“Wis seger ya”, ngono sapaku marang prawan setengah tuwa, bintang sinetron, sawise dheweke adus. Aku pan¬cen nunggoni aneng kono. Nyawang olehe reresik awak. Wiwit sikatan, kramas, sabunan, nggebyur lan babar pisan umbah-umbah panganggo jerone. Prawan iku ora nggape, malah rengeng-rengeng tembange Didi Kempot.

Awake katon weweg. Bubar adus krasa bingar, seger. Pancen sedina kuwi hawane krasa panas, sumuk. Dheweke ora wangsulan. Pancen sajake ora krungu panyapaku. Sedina iki mau dheweke lagi prei, ora ana jadwal syuting. Wingi-wingi meh saben dina lunga, kadhang tekan bengi. Dadi bintang sinetron seri lan disiyarake ana televisi saben dina. Istilahe kejar tayang.

Pancen ya kesel temenan. Nanging asile lumayan. Sebab nadyan durung rong taun dikontrak dadi peran pembantu, saiki dheweke wis duwe sepedha-motor anyar. Sandhangane uga tambah akeh lan apik-apik modhele. Senadyan umure wis ngancik telungpuluh telu, nanging katon isih luwih enom. Awit awake kerumat. Rumangsaku dheweke ya prawan lumrah. Praene ya manis, ora angkuh, ya ngerti unggah-ungguh. Ora gampang nesu, kepara sok ngalah. Apa maneh karo Rawi, siji-sijine adhine lanang, sing dadi bos pulsa tilpun seluler lan duwe kios cacah rolas. Nadyan wis bisa golek dhuwit dhewe, malah wis duwe sisihan lan anak lanang siji, Rawi kadhang isih sok mbeda mbakyune.

“Ndi mbak, tukon rokoke!”

“Jare dadi bos pulsa, dhuwit rokok bae sambat!” Mbakyune ganti melehake, nanging ya sambi tangane ngulunorae rongpuluhan ewu rong lembar.

“Kesuwun, kesuwun. Dhuh, pancen mbakyuku temenan.”

“Ki daktambahi, tukokna mobil-mobilan kanggo anakmu!”

“Matur nuwun. Alhamdulillah.”

Wis ana patang pasaran aku manggon ing kamar-mandhi pribadhine, kang cedhak karo kamar paturone. Kadadeyan apa wae ing kono, sithik-akeh aku krungu lan ngerti. Kaya rong dina kepungkur, prawan kuwi, iya jenenge Wuri dilamar wong saka Semarang. Jarene dhudha anak loro, sudagar barang rongsokan nanging sugih. Dhudha mau asring nonton lakon sinetrone, suwe-suwe kasengsem. Ning ya mbuh, kaya-kaya Wuri durung gelem. Kuwi kabeh satemene kadadeyan biyen. Watara setengah taunan sing wis kliwat. Saiki aku wis ora manggon aneng kamare Wuri maneh. Aku wis pindhah.

Dheweke ya wis lali marang aku. Lali temenan. Anggepe aku wis dadi titah tanpa aji. Aku uga babar blas wis ora nate ngerti kepriye nasibe, wis sida oleh jodho apa durung. Elingku, ing sawijining sore, Wuri adus kramas. Aku luntak-luntak. Sakabeh sisa sing ana ing gembungku kasuntak entek. Awakku pegel kabeh, sirahku krasa puyeng. Nanging isih lamat-lamat krungu swarane Wuri. Ing kamar mandhi rengeng-rengeng lagu lawas, Bujangan, anggitane band Koes Plus. “……Begini nasib jadi bujangan, ke mana-mana, asal¬kan suka, tiada orang yang melarang …..” Apa iku ateges Wuri pancen isih seneng dhewekan, aku ora ngerti. Saka dayane cahya mau, aku kaya-kaya kasedhot. Kaya-kaya dijunjung mabur sandhuwuring tlaga.

Tanggaku Ngelem Bojone

Dening: Widia Astuti

Ngelem bojo pancen ora ana eleke. Lan negara ya ora dilarang. Tapi lek ora papan, ora empan sing ngrungokna suwene-suwe dadi mblenger. Apa maneh terus ngelek-elek bojone wong liya, sak tingkah polahe diwada, iku ngono jenenge dahwen salah open. Nggawe weteng mbedhedheg. Sing bojone gelek dilecehna, dadine males melok klumpukan, anggota arisan PKK nyelot mbrindhili. Sajane masi ora disiyar-siyarna, wong-wong wis noraoni lek Borut ngono Arjunane kampung. Rupane nggantheng.

Praene semu bunder, rambut ngombak banyu. Kulit-kulitane kuning kemrusuh. Nyambut gawene mapan, bayarane akeh. Clana lan klambine ora tau lungset. Sasate saben dina ganti. Sepatune nggilap. Tapi yen gelem metani nganti njlimet cacade ya ora kurang-kurang. Dhuwure malang tanggung. Tegese ora dhuwur ora cebol. Pawakane ginuk-ginuk, lek mlaku medel-medel, kaya menthog mari ngendhog. Terus lek guneman ora gelem ndelok sing dijak omong. Ndhingkluk semu mlorok. Kabeh ya niteni, angger tabuh pitu thet, Borut budhal sakmarine nyecep lambene Mursalia ndhik ngarep lawang. Tabuh lima thot wis teka, terus mlebu bleng ble¬dheng, lawang jendhela totupan rapet. Lek metu mesthi rentengan. Tau ana sing mergoki, Borut mulih rada telat.

Praene precang-precing kaya maling krinan. Nganti suwe ngonyar-nganyer ngarep lawang, wusananne ndheprok aneng jobin. Ora ana sing ruh tabuh pira olehe lawang. Isuke Mursalia mekanjar melok nang kantor. Pancen kacek adoh karoTakim sing nyambut gawe melok Jasa Titipan Barang. Saben dina klabengan mubeng kutha, ngeterna barang kiriman. Kadhang-ka¬dhang nganti njaba kutha barang. Budhal lan molene ora ana pathokan resmi. Beda meneh karo critane Sunar sing nyam¬but gawe ndhik toko kompan banyu listrik. Sok-sok ana sing tuku njaluk tolung masang pisan. Sunar dilembur nganti molih bengi barang. Saben sore wong loro iku sasate nglompuk ndhuk warunge Kang Mul. Lek ora ngono grudugan mancing, liya sore maneh ping-pong ndhik bale RW. He bojoku wong dhines, tapi ora tak kempit rek

“Lek nang luwar kota ngono iku turune ndhik ndi?”. Mursalia kait ngecepret ngepasi arisan PKK sing kari mek wong pitu.

“Losmen Rek”, bojone Takim sing ditakoni semaur.

“Ati-ati hlo. Losmen iku nggene wong ora genah”.

“Hala. Kate ngana kate ngene pokok ora ndhik ngarep mataku lak wis. Sing penting bayarane mulih”.

“Tergantung wonge. Lek dhasare crongohan masi ora ndhik losmen ya nglepek golek-golek”, Tatik melok nengahi.

“Lek aku, molih telat thithik ae sida tak osut nganti tuntas!” Mursalia sing lek omong pancen keminter, kemeruh ora gelem kalah. Sing krungu pating pecucu. Batine padha maido, ketara tenan lek…..