Karya Ariyani

SI RATU GALAU

Dening: Ariyani Ayu Purwanti

           

Dina iku si Ayu lagi anyel banget atine. Kepiye ora anyel wong dheweke pijer digawe omongan karo kanca-kancane. Ana sing nyeluki “bocah edan”, “wanita tahan derita”, uga sing paling nganyelke yaiku “Ratu Galau”. Ya, “Ratu Galau”. Celukan kuwi sing paling gawe atine gela.

Saben mlebu kelas, ing kantin, ing parkiran, mesthi tembung kuwi sing metu saka lambe kanca-kancane. Ora amarga apa-apa, kanca-kancane uga duwe alesan geneya kok menehi julukan kaya mangkono.

            Ayu kuwi bocah wadon sing lugu banget. Dheweke lagi umur 15 tahun lan lagi ngancik kelas X SMA. Ing SMA kono dheweke lagi ngerti sing jenenge kasmaran. Dheweke kesengsem karo kanca sakelas sing sabendinane gawe dheweke ngguyu. Jenenge Faid. Jan-jane Faid iki ora gantheng, nanging sipate sing humoris gawe dheweke disenengi karo kanca-kancane, kalebu Ayu iki.

            Wiwit kenal karo Faid, dina-dinane Ayu kebak esem lan guyu, ora tau ana tangis. Saben ing kelas. Ana bae sing dilakoni Faid sing bisa gawe Ayu kepingkel-pingkel. Ora mung ing kelas, Faid uga asring ngirim sms ing Ayu sing isine kebak rasa tresna lan kawigaten sing mbangetake. Saben ing kelas, ing omah, ing endi bae Ayu rumangsa digatekake karo si Faid. Kabeh tata laku lan tata wicarane gawe Ayu kepincut. Ayu mendhem rasa tresna marang si Faid.

            Ayu lan Faid saya suwe saya cedhak. Tresnane ayu marang si Faid uga saya gedhe, nganti duwe celukan dhewe-dhewe. Ayu nyeluk Faid kanthi sebutan Kenyot, lan Faid nyeluk Ayu kanthi sebutan Ay. Nanging Ayu bingung, apa Faid uga ngrasakake sing dirasakake dheweke? Kebak pitakonan ing jero atine, nanging dheweke ora wani blaka marang si Faid.

            Ing sawijining dina, dumadakan si Faid ngajak pethukan Ayu ing taman, ana sing arep diomonorae ujare si Faid. Ayu rada kaget, wong biasane ya ngomong langsung neng kelas utawa sms, iki kok ngajak pethukan ing taman. Jam 3 sore Ayu budhal ing taman lan ing kono wis ana Faid sing macak necis, ora kaya biasane.

            “Wis suwe ta ngenteni aku?” pitakone Ayu.

            “Ora kok, Ay.” Wangsulane si Faid.

            “Ana apa kok sampeyan ngajak pethukan neng kene? Ngomong neng kelas mau lak ya isa ta jane?”

            “Iya, Ay. Jane isa bae aku ngomongne iki neng kelas, nanging...”

            “Nanging apa, Nyot? Jane sampeyan ki arep ngomong apa ta kok sajake wigati tenan?”

            “Iya, iki wigati tenan Ay. Iki masalah ati...”

            “Masalah ati kepiye ta, Nyot? Aku malah ora cetha..”

            “Aku mendhem rasa marang sampeyan, Ay...”

            “Mendhem rasa? Cethane, Nyot?”

            “Sampeyan isih durung mudheng?”

            “Durung, Nyot. Apa ta?”

            “Aku iki tresna marang sampeyan.”

            “Tresna marang aku? Apa ora kliru, Nyot?”

            “Kliru kepiye? Sampeyan wis duwe pacar ta?”

            “Ora, Nyot. Jane aku ya wis suwe mendhem rasa marang sampeyan, nanging aku ora wani blaka, aku wedi sampeyan ora tresna marang aku.”

            “Saiki rak wis cetha ta yen aku ya tresna marang sampeyan? Sampeyan gelem ta dadi pacarku?”

“Emm.. iya Nyot.” Wangsulane Ayu kanthi rasa bungah.

            Wiwit iku Ayu lan Faid saya suwe saya raket, neng endi bae mesthi wong loro. Rasa tresnane Ayu marang Faid uga saya gedhe. Nanging pas ngancik kelas XII SMA, Faid saya suwe saya ngadoh. Wis jarang pasangan sejoli iku katon mlaku bareng ing sekolahan. Faid uga jarang nggatekake Ayu maneh. Ayu nduweni pangrasa kang ora kepenak marang si Faid.

            Ing sawijing dina, dumadakan ana salah sawijing kanca sakelase Ayu sing ngomong yen dheweke meruhi Faid goncengan karo bocah wadon liya. Krungu pawarta kuwi, atine Ayu langsung kemratag. Pangrasane sing ora kepenak kuwi pranyata kedaden. Nalika ditakoni, Faid ora bisa ngomong apa-apa. Dheweke ngrumangsani salah marang Ayu. Ayu uga ora bisa ngomong apa-apa kejaba nangis ing ngarepe Faid. Banjur Ayu njaluk ngrampungi sesambungane karo si Faid, amarga dheweke rumangsa diapusi lan diblenjani. Faid mung meneng ndeleng Ayu sing lagi nangis. Sawise kedaden kuwi, dina-dinane Ayu krasa sepi, kaya-kaya kelangan separo atine. Dheweke ora sumringah kaya ing padatan, ing kelas mung bisa meneng kelingan kedadeyan sing gawe atine remuk kuwi. Kanca-kancane wis akeh sing nuturi yen bocah lanang kuwi ora perlu ditangisi lan dieling-eling maneh nanging Ayu dhewe ora bisa nglalekake amarga dheweke isih tresna senadyan wis digawe lara. Wiwit saka iku kanca-kancane akeh sing nyeluki dheweke kanthi sebutan “Si Ratu Galau”.

Kembang Tresna

Dening: Ariyani Ayu Purwanti

Suruping donya wis ganti dadi esuk, swara manuk ing dhuwur wit sandhing omah, nangekke Anti sing lagi turu kamar. Kamare ora rapi nanging bisa gawe kepenak sing manggon ing kono. Satumpuk buku-buku pelajaran ning rak, sing mau bengi dianggo sinau dijupuk lan dilebokake ing tas. Sapasang sandal aneng ngisor amben dianggo mlaku liyat-liyut tumuju jedhing sing cedhak karo ambene.

Sawise adus banjur salin nganggo seragam putih abu-abu anyar sing katon pantes dianggo, Anti banjur ngaca aneng kaca cedhak rak-rakane. Nyisiri rambute sing dawa, alus lan endah. Ora lali nganggo jepitan pita warna abang saengga dheweke luwih katon ayu. Banjur keprungu swara ibune kang ndhawuhi age-age sarapan.

Kabeh kulawargane wis ngenteni arep sarapan bareng. Sawise sarapan banjur budhal sekolah. Anti nge-gas sepedha montore banter banget tumuju sekolahane sing cedhak karo omahe. Pak Satpam sing arep nutup gerbang dadi ora sida amarga meruhi Anti sing telat mlebu. Sawise nuturi Anti supaya ora telat maneh, banjur mbukakake gerbang kanggo Anti. Anti markir sepedhahe lan age-age mlebu kelas.

Kelase apik lan mewah kanggo sekolah seni. Ruang kelase jembar  sarta akeh instrumen-instrumen modern kayata piano, drum, gitar listrik, gitar akustik, terompet, harmonika, biola lan sapanunggale. Temboke diwenehi ukiran gambar–gambar tembang. Pokoke kabeh serba tembang.

”Apa bener kowe sing jenenge Anti Sukma  Putri?”  pitakone bu guru.

“Inggih, Bu. Nyuwun pangapunten kula telat.” Wangsulane Anti.

“Yawis, nanging aja dibaleni maneh ya.”

“Inggih, Bu.”

Banjur bu guru miwiti pelajaran. Ing patemon sing kapisan iki, para siswa diutus nampilake bakate dhewe-dhewe. Siswa pada maju nang ngarep nunjukake bakat sing diduweni. Bocah lanang kang perawakane dhuwur, rambut ireng, gantheng,  maju ing ngarep, banjur nari. Tariane jan gagah banget. Bocah lanang iku jenenge Adi. Suara keplokan saka siswa liyane dheweke mungkasi tariane. Mak dheg.. rasa atine Anti nalika Adi mlaku tumuju ing ngarepe lan nepuk  pundake sing  cilik.

”Saiki giliranmu, muga sukses!” Ujare Adi.

Batine Anti rada gemeter kaya wong kang lagi ketaman asmara. Anti banjur maju lan miwiti bakate. Dheweke nembang, swarane penak banget nganti gawe kanca-kancane mlongo. Swara keplok lan suraking kanca-kancane mecah sepine kelas.

Anti sregep banget anggone sinau, amarga dheweke pengin nerusake sekolah ing manca negara kanggo ngrembakakake bakate. Ing sawijining dina, ana pengumuman saka gurune yen dheweke antuk beasiswa sekolah ing London. Ing kelase mung dheweke lan adi sing antuk beasiswa kuwi. Anti lan Adi bungah banget, ning kekarone kudu nglakoni tes sadurunge mlebu ing sekolahan neng London kuwi.

Anggone sinau Anti sansaya sregep amarga dheweke ora kepengin gawe kuciwa wong-wong sing ditresnani. Dina sing dienteni teka, dheweke rumangsa aneh ora kaya padatan. Saiki wayahe Anti, gugup, ndredheg, campur dadi siji ing atine. Adi sing bubar nampilke bakate banjur mbisiki Anti.

”Kowe mesthi bisa kok, Anti. Kowe kan wis sregep latihan, ngapa kok wedi? Apik orane urusan mburi, sing penting wis nglakoni kanthi maksimal. Semangat!“

Anti mesem lan manthuk, “Oke, nuwun ya Di. Aku seneng tarianmu, apik banget.”

Rando sing ana ing ngarepe mung bisa ngguyu, “Hahaha.. Ngapa mung seneng karo tarianku, lha nek karo aku seneng ora?”

Anti kaget. Dheweke ngguyu karo ngrasa isin banjur munggah panggung. Swara gitar sing dipetik Anti kaya lagu nang surga kang bisa nentremake ati. Kabeh kepranan, kalebu juri kang ana ing ngarep. Sawise diumumake, pranyata Anti lan Adi ketampa beasiswa kuwi.

Saminggu sawise tes kuwi Anti lan Adi langsung budhal menyang London. Sawise penerbangan puluhan jam, pungkasane tekan  bandara. Anti mlaku ing antarane wong-wong kang sliweran ing bandara, Adi saka mburi ngampiri Anti sing kabotan gawa kopere banjur ngrewangi nggawa koper iku.

“Piye, An? Seneng ora?”

“Nuwun, Di. Wis dadi inspirasiku.” Wangsulane Anti karo mesem.

Wong loro mlaku nyedhaki bis kang wis ngenteni tekane kanthi rasa bungah.

SAWAH

Dening: Ariyani Ayu Purwanti

Srengenge durung katon, nanging semburat abang ing sisih wetan wis katon mbranang. Manuk-manuk pating mbleber mangkat golek pangan.

Mengkono uga para manungsa kang duwe pakaryan bakul menyang pasar. Padha nggendhong tenggok munjung-munjung isi dagangan.

Kabeh padha ngajab, muga-muga laris, entek dagangane, mulih kari nggawa tenggok lodhang lan lembaran-lembaran rupiah. Esuk kuwi, Mbah Wongso uga katon menyang sawah nggawa pacul sing disampirke ing pundhake. Tangane kiwa katon kelip-kelip amarga ing slempitane driji ana rokok lintingan dhewe. Klempas-klempus sadalan-dalan katon kepenak banget.

Wektu kuwi Parja lagi nyapu latar sing kebak godhong jambu.
"Mruput, Mbah! Tindak sabin?" "Genah nggawa pacul ngono, mosok arep njagong!" semaure Mbah Wongso sakecekele. Mbah Wongso senadyan wis tuwa nanging isih seneng guyonan. Malah ana sing ngarani Mbah Gaul.

"Penjenengan niku nggih aneh, Mbah! Nek kula mboten aruh-aruh mengke diarani cah enom mboten ngerti unggah-ungguh." "Ooo...ya wis, bener Le.” Wangsulane Mbah Wongso.

Tekan sawah Mbah Wongso nyelehake pacule. Dheweke terus lungguh nyawang tanduran pari sing wis merkatak. Sawise ngentekke udude, Mbah Wongso terus ngadeg terus mbabati suket sak kiwa tengene tanduran pari. Sukete diklumpukke kanggo pakan wedhus. Udakara jam sanga esuk, Suminah anake wadon katon nggawa sarapan lan wedang teh sing ginasthel, legi panas tur kenthel. Kringet wis dleweran, weteng ya wis pating kluthuk njaluk diisi.

"Sarapan rumiyin, Pak!" "Kene Nduk, wah kebeneran banget. Wetengku wis kluruk terus je! Wau saderenge tindak kapurih sarapan riyin mboten purun, wong nggih sampun mateng sedaya. Mangan kuwi paling enak yen wis luwe ngene ki!"

Mbah Wongso anggone dhahar katon dhokoh nyenengke tenan. Mula ora mokal senadyan wis sepuh isih katon gagah. Amarga olah ragane macul ora tau leren lan dhahare ya akeh tenan.

Ora let suwe sak rampunge Mbah Wongso dhahar, saka wetan katon wong loro lanang-wadon numpak pit montor nyedhak marang lungguhe Mbah Wongso. Wong loro mau terus nyelehke heleme terus mudhun nyalami Mbah Wongso lan Suminah. "Nyuwun pirsa, ingkang nggarap sabin niki sinten, Mbah?" wong wadon mau takon marang Mbah Wongso. "Kula!" semaure Mbah Wongso. "Penjenengan nyewa saben niki dateng sinten?" "Lho, nyewa pripun. Sampeyan ampun golek prakara, niki sabin kula. Kula tumbas pun sedasa taun kapungkur! Malah wonten surate, sertipikat niku lho!" semaure Mbah Wongso. Oleh katrangan saka Mbah Wongso, wong loro lanang-wadon mau pada ulat-ulatan semu gumun.

"Sabar riyin, Mbah! Ngeten nggih, sabin niki sabin kula. Kula tumbas kalih welas taun kapungkur. Amargi kula merantau, kula utus nggarap tiyang sing gadhah riyin, jenenge Prapto. Kala wingi kula madosi Prapto, wartanipun Prapto malah sampun tilar donya, mula kula nglacak mriki. Mboten saged, niki riyin nggih sawahe Prapto, ning sing numbas kula! Sampeyan mesthi ajeng apus-apus!" Mbah Wongso katon arep nesu. "Makaten mawon, kula mboten ajeng apus-apus. Benjang Sabtu dicocoke mawon sertifikate, kula tak sowan ndalem penjenengan. Menawi penjenengan boten percaya, nyuwun dipunsekseni perangkat desa, napa sinten mawon sing ngertos babagan niki."

Dina sing dipilih kanggo rembukan wis teka. Mbah Wongso ngaturi para-para kang dianggep mangerteni babagan sertifikat lemah. Neng kono ana kanca-kancane Mbah Wongso sing umure sabarakan, sing mangerteni sejarah tanah sawahe Mbah Wongso. Ing kono uga rawuh Pak RT lan Pak RW, malah wis dicepakake ponakane saka kepolisian sing nganggo preman, kanggo nyekel pawongan sing bakal apus-apus.

Ora let suwe ana mobil mlebu pekarangane Mbah Wongso. Penumpange cacah papat. Wong lanang cacah telu lan wong wadone siji. Sing loro wis dikenal Mbah Wongso, nanging sing medhun nggawa tas koper lan sing nggawa stopmap durung diwanuhi. Tibake sing nggawa tas koper pakaryane pengacara lan sing nggawa stopmap pegawai sing ngurusi sertifikat lemah.

Wong-wong mau padha rembukan gayeng nganggo bahasa Indonesia. Mbah Wongso mung domblang-domblong, ora mudheng apa sing diomongke. Ora wetara suwe sajake rembukan wis rampung. Nanging kabeh padha meneng.

"Pripun, Bu? Rak gadhah kula ta sertipikat sing asli?”

"Makaten inggih, Mbah. Niki pun disekseni saking bapak-bapak ingkang mangertos babagan niki, babagan sertifikat, ingkang asli menika gadhahan kula, Mbah!" pawongan wadon mau menehi keterangan.

"Pripun? Napa leres, Pak?" wong-wong sing pada rembugan nganggo bahasa Indonesia mau padha manthuk alon.

Nanging Mbah Wongso kaya disamber nggelap. "Pak!!! Eling, Pak! Pak..." Suminah mbengok-mbengok amarga bapake semaput.

                                 Swarga Impen

Dening: Ariyani Ayu Purwanti

     Gambar sketsa praupan wong wadon sing wis takwiwiti dhek Minggu kepungkur durung wae rampung.

Aku lagi kena lara aras-arasen. Saben dina gaweyanku mung nongkrong, turu, karo ndeleng tivi.

  Pas wayah sore, pas lagi wae rada sregep, nyandhak kanvas, e... neng tivi ana gambar omah apik-apik ngono kuwi, acara Rumah Idaman. Yen mripatku  nyawang sing apik-apik ngono kuwi, lali karo gawean. Opo maneh aku ndeleng tivi ing njero omahku iki.

Omahe Gedhe-gedhe, apik lan katon kerlap. Ruwang tamune kaya panggonane presiden nampa tamu negara. Tenan! Kamar paturonane, jembar ngluwihi omahku sapekarangan. Lha piye, ing jero kamar ana meja kursi lengkap, kamar mandi. Niku durung kolam renange, banyune biru katon kinclong-kinclong.

“Kuwi omahe sapa Mas Gondo?” pitakone Tanto bocah cilik tangorau. Amarga anggonku nyawang tivi, aku nganti ora weruh yen ana bocah melu-melu nyawang gambar omah apik mau.

“Kuwi dudu omah, kuwi swarga,” wangsulanku karo ngulu idu.

“Ana ngendi manggone?” sajake Tanto durung ngerti karo wangsulanku.

“Embuh, wong aku durung tau mrana!”

“Aku pengin mrana, Mas Gondo!”

“Lha wong swarga kuwi panggonane wong-wong sing wis mati, sing ora duwe dosa!” aku njur nerangke. Tanto mung plonga-plongo ngrungokake wangsulanku, embuh dheweke ngerti opo ora.

Gara-gara ndeleng acara Rumah Idaman, sketsaku malah durung rampung. Nalika bocah cilik Tanto teka maneh arep melu ndeleng tv, dumadakan aku nemu ide.

“Tan, dolan wae yuk!” pangajakku.

“Nyang ngendi, Mas? Ancol” bocah cilik kuwi seneng.

“Huuu... Ancol kurang sip, panas-panas ngene!”

“Lha nyang ngendi lho?”

“Nyang puncak wae, yuk! Neng kana kuwi kepenak banget, hawane adhem, kaya neng swarga.”

Tanto seneng banget, dheweke mlayu mulih. Aku dewe salin kaos thok. Ora suwe aku lan Tanto wis melu dheseg-dhesegan dhempet-dhempetan karo mobil gilap ing ndalan kutha Jakarta.

Tanto takon wae, apa puncak isih adoh. Aku kudu ngguyu, jeneh tekan saka Kebon Jeruk wae durung. Ya kaya ngene iki yen kepingin weruh swarga, kudu kangelan dhisik. Kudu sabar nunggu giliran liwat. Kok ana wae wong sing numpak mobil. Marahi ndalan kebak wae!

“Mas Gondo, apa swarga kuwi apik tenan?” pitakone Tanto mbuyarake esemku.

“Ya mesthi wae, ora ana tandhingane!” wangsulanku.

“Wong apik, yen mati mesthi menyang swarga?” Tanto takon maneh.

“Iya!” wangsulanku mantep.

“Kepingin apa wae klakon?”

“Iya!”

“Pengin mangan enak terus, klakon?”

“Mesthi!”

“Manggon nang omah apik kaya ning tv kae bisa?”

“Wis ta, pokoke ora ana tandhingane. Neng kana kuwi sembarang wis cumepak, butuh apa wae ana. Ora usah kangelan. Ora ana wong mlarat, ora ana wong kere!”

Mbok menawa dheweke mbayanorae saumpama ana swarga, ndahneya senenge. Karo mesam-mesem, Tanto wiwit ngantuk, merem.

Puncak isih adoh. Dalane isih rame, ngarep macet maneh. Kebangeten, saben dina kok macet wae. Ngarepku ana mobil BMW sing sopire metu, nesu-nesu karo nuding-nuding sopir liya sing sajake nyenggol bodi BMW-ne sing mulus. Kapokmu kapan, batinku. Mobil apik kok dipek dhewe.

Sopir BMW isih nesu karo nuding-nuding. Aku isih fokus nyawang ing dalane nalika dumadakan ana cahya kumilat disusul swara gumlegar lan sopir sing nesu-nesu mencelat, geni ing ngendi-endi. Aku isih kelingan sadurunge mobil sing taksetiri katut kedilat geni. Bom.

Aku ora mikir apa-apa kajaba mung kahanane Tanto sing takrungkebi. Embuh piye. Aku ora wani melek. Anane mung rasa panas sing kliwat, lan aku ora duwe daya kanggo loncat.

“Mas Gondo, apa iki wis teka?”

“Durung,” wangsulanku alon.

“Mesthine iki rak dudu swarga? Jarene swarga endah banget?”

“Dudu, Tanto iki dudu swarga. Neng swarga ara ana wong sing nesu-nesu, tukaran, ora ana bom!” Saka dhasare atiku, kanthi tulus aku ndonga supaya Tanto nemokake swarga sing semesthine, swarga sing diimpekake. Banjur peteng ndhedhet, ora ana swara.

GEGAYUHANKU

     Dening: Ariyani Ayu Purwanti

            Nalika aku SMP aku sempet mikir. Kenapa Gusti Allah ora adil marang aku? Aku diciptakake duwe kekurangan lan kaluwihan. Aku iya tau meri marang Asti, kanca sakelasku sing pinter main voli tur anake wong sugih. Nanging, piye maneh aku ora duwe bakat olah raga apa wae.

            Aku uga meri marang kanca-kanca wadon sekelasku. Kabeh pada duwe laptop.

Saben bocah merk laptope kuwi beda-beda, jarang yen ana sing pada paling iya siji loro bocah sing merk laptope pada. Yen ana tugas saka bapak utawa ibu guruku sing kudu ngetik, aku mlayu menyang warnet utawa nggunakake komputer-komputer sing ana ing Laboratorium Komputer ing  sekolahanku. Ora Laptop wae sing lagi ngetrend  ing kelasku, HP uga ngetrend pisan. Kanca-kancaku pada duwe HP sing LCDne isa digeser nandi wae utawa touch screen. HPne kanca-kancaku kuwi pada larang-larang lan apik-apik. Regane wiwit sayuta mandhuwur. Aku uga duwe HP, ning HPku iku kagolong HP biasa jaman lawas.Aku uga kepingin HP sing anduweni fiture sing lengkap lan kena disambunorae marang internet. Sejatine, aku mung anake wong ora duwe. Isa mangan lan bisa sekolah wae wis luwih teka cukup.

     Aku iya ngerasakake minder utawa ora percaya diri jalaran penampilanku kuwi biasa-biasa ora kaya kanca-kanca wadonku sing liyane. Kanca-kancaku, yen tas wis oleh telung wulan ndang cepet-cepet ganti tas anyar nanging tasku wis oleh setaun ora jaluk ganti marang wong tuwaku. Tasku uga akeh jaitane. Aku uga ora duwe klambi-klambi sing apik-apik. Klambiku iku rata-rata diwenehi tangorau sing jenenge mbak Indah.

    Aku wiwit sadhar yen aku duwe kalodhangan wektu sawiji dina aku mulih sekolah. Aku mlayu menyang kamarku lan ing kono ana salembar kertas lodhang. Aku eling yen wektu aku ndelok internet ing sekolah mau isuk ana Lomba Cerpen Remaja se-Kabupaten kang hadiyahe trophy lan duwit  Rp 1.000.00,00, gawe Juara 2 Rp 750.000,00, gawe Juara 3 Rp 500.000,00 lan uga entuk pembinaan saka Pembina teka SMP Bakti Oetomo Jakarta. Hadiah sing ditawanake uga marai aku seneng lan kepingin melu partisipasi ing lomba kuwi. Aku iseng nulis cerpen gawe melu Lomba kasebut. Pungkasane, rong dina gawe cerpen kasil cerpen karanganku dewe sing kajudul ‘’Ngimpi’’. Cerpen kuwi dakgawe isine ana bocah sing jenenge April sing nduweni ngimpi dhuwur lan kepingin nggayuh ngimpi sing dhuwur kasebut tapi ora isa jalaran ora ana bandhane. Lan sesuke ing sekolah, aku jaluk tolong gawekna E-mail utawa surat elektronik marang kancaku. Maklum, aku iki bocah gagap teknologi. Sawise mari gawe alamat e-mail sing dak pengeni, banjur tak kirimno marang alamat e-mail panggonan Lomba nulis cerpen dianakake kuwi. Kurang luwih seminggu aku ngenteni pengumuman pemenang lomba kuwi, pungkasane ing dina minggu aku disms kancaku yen aku dadi juara 3 Lomba nulis cerpen remaja tingkat Kabupaten kuwi. Aku kaget, seneng tur bangga amarga aku dadi pemenang ing lomba kasebut. Banjur dakkandakake marang ibu lan bapak yen aku kasil menang ing lomba kuwi. Wong tuwaku bombong atine. Aku seneng banget yen ngerti tanggepan wong tuwaku positif lan ngedukung hobi anyarku kuwi. Saka lomba kuwi, aku entuk duwit Rp 500.000,00. Aku seneng amarga saka hobi anyarku nulis mau, aku isa ngasilake duwit kanggo mbayari sekolahku lan uga gawe keperluan liyane.

            Saka kedadeyan kuwi, aku dadi seneng banget karo nulis.Saben dina, yen ana waktu lodhang, aku mesti nulis cerpen. Sekolahanku kuwi ngerti hobi anyarku kuwi. Pungkasane, banjur aku dimelukake lomba-lomba nulis cerpen nganti tingkat Nasional. Ing omahku, akeh piala pemenang lomba-lomba nulis cerpen. Piala kapisan sing dakoleh wektu lomba nulis cerpen remaja kuwi dakseleh ing kamar. Pungkasane, yen aku wis mlebu SMA, aku bakal milih jurusan Bahasa. Alesanku arep milih  jurusan kuwi amarga aku kepingin nekuni bidang Bahasa mligine nulis. Saka hobi nulisku iki, aku duweni gegayuhan dadi guru Bahasa Indonesia utawa penulis cerpen utawa novel kondhang. Aku bangga marang awakku dhewe. Aku isa mbuktekna marang wong liya, yen kemiskinan ora alangan gawe nggayuh impen kang dhuwur.