Karya Ratna

Bali Mulih

Dening: Ratna Yulia Damayanti

           

Swarane mesin-mesin kendharaan kang dipanasi keprungu  padha nggereng. Pating cruwet swarane bocah-bocah sing arep padha mangkat sekolah. Wayah esuk iki,  kaya biasane kompleks  perumahan sing dipanggoni dening  kulawarga-kulawarga mudha kanthi anak-anake sing racake  umur-umurane padha sabarakan iku, iya kaya wis ora tau ana lerem-lereme wae. Gumrenggeng swarane ibu-ibu  sing pada nguntabake budhale anak-anak lan bojone.

Ing antarane  ibu-ibu iku ana Bu Karyo  sing kelebu  warga pisanan manggon ana ing kompleks perumahan  kono kuwi. Ndhisik, sawise diaba yen kompleks perumahan kono  iku wiwit kena dipanggoni,  kulawarga sing nalika iku duwe anak  lanang siji  iku banjur enggal-enggal pindhah saka omahe wong  tuwane  Bu Karyo  lan wiwit manggon kono kanthi kebak pengarep-arep. Pak Karyo  bungahe ora jamak. Sebab sadurunge iku, patang taun suwene ngenger melu maratua, rasane kaya-kaya wis ora betah maneh.

Esuk iku sawise bocah-bocah padha diterake  budhal  sekolah,  swasana  lagi wae dadi luwih  tenang sedhela, nanging ora suwe uga banjur sinusul kepurungu  swara-swara  kesibukan rutin  liyane.

“ Sayuuuur...”  swarane  bakul mlija sing liwat banjur mara nawakake dagangane. Bakul kuwi banjur  njagang sepedha  motore  ing ngarep omahe Bu Karyo,  lan ora let suwe  ibu-ibu  tangga  liyane wis padha ngrubung, milang-miling blanjanan apa sing arep padha dituku.

"Mengko  awan  sida ora olehe  arep praktek  nggawe  jajan?" pitakone Bu Temi sing pawakane  lemu  ireng nanging endhele  ora lumrah  iku.

            “Ya sida no... Arep dak gawe kanggo camilane anakku, je,” semaure Bu Parman.

"Nek ngono mengko setengah  sepuluh  kumpul  neng omahe Bu Karyo ya. Kabeh bahane rak wis cumepak,ta?" sambunge  Bu Santosa  karo ndeleng marang Bu Karyo.

"Beres," jawabe  Bu Karyo. Dhuwit urunan sing diklumpukne  wingi  pancen wis diblanjakne ing pasar sore dening Bu Karyo, Dadi samangsa-mangsa  bahane arep ditubutuhake  kabeh wis sumadhiya.

 Pancen,  wong-wong kuwi kerep padha ngadani acara masak bareng-bareng. Ora kok nganti wong sa-erte apamaneh wong-wong sakampung. wong  pancen  adate  iya mung wong papat iku wae, kanggo ngiseni wektu-wektu sing  kosong neng ngomah amarga wis ora ana kegiyatan liya rnaneh sawise nandangi pegaweyan  rutin ngomah. Biyasane nek ora gawe  jajan, ya rujakan ana ing terus omahe Bu Karyo sing edhum merga  kayom-yoman ing godhong-godhonge  wit jambu  iku. Lan yen tanggalane wis tekenan, mangka dhuwit blanja ya durung entuk sebrakan, biasane  ya mung  kari trima kumpul- kumpul ngrumpi bebarengan  jagongan ngalor-ngidul.

"Mosok  ta Jeng, sasi ngarep njenengan  iki sida arep pindhah, apa ora ernan-eman  ta ninggalake dalem  kene?" pitakone  Bu Terni nalika wis ana  ing omahe Bu Karyo.

"Lha witikna  ya arep kepriye maneh. Bapake bocah-bocah  wis menehi  putusan ngono iku. Mumpung  sasi ngarep iki rak  ngepasi taun ajaran baru, dadi bocah-bocah  kareben ora kangelan olehe golek sekolahan anyar," wangsulane  Bu Karyo karo ngudhak adonan. Anake Bu Karyo  iku loro, sing mbarep  lanang arep mlebu SMA dene adhine wadon  arep mlebu  SMP.

'Nanging  apa ora eman-eman ta Jeng, awake dhewe  iki wis kadhung raket gek njenengan ya wis wanuh tenan karo dhaerah kene. Pindhah omah sing  marahi  angel rak “asimilasi"-ne iku lho karo tangga-tangga anyar,” wuwuse Bu Parman sing bola-bali  kesenengane kuwi sok keminter ning kerep-kerepe malah  kleru iku.

"Adaptasi,  dudu asimilasi,': Bu Santosa nyaruwe.

Bu Parman mung nggleges wae, banjur muni,  "Adaptasi, asimilasi, apresiasi rak   padha wae ta?”

Iya, terus partisipasi  kono pisan. Ya beda, ta," wong  telu kumentar bareng, nuli uga bnjur ngguyu  bareng. Bu Paman pancen ajeg gawe gayenge jagongan kanthi sipate sing keminter pengin  tansah nganggo  istilah-istilah asal saka basa asing kaya ngono kuwi.

Sadurunge oleh Pak Karyo, Bu Karyo  sing maune  jenenge  Ningsih  iku, mujudake  anake  lurah sugih ing desane. Sesedulur mung loro, Ningsih karo adhine  lanang. Uripe sarwa kecukupan kepara sarwa luwih-luwih. Saliyane duwe lemah bengkok, sawahe uga pirang-pirang  hektar. Mula,maune Ningsih biasa urip mubra-mubru, sembarang panjaluke mesthi bisa kelakon,

ora nate mikir dhuwit.

Sawise nikah karo Karyo, pegawai ing  salah sawijining instansi pamarentah, Ningsih kanggo sauntara taun maune isih nunggal saomah  karo wong  tuwane, nganti anake mbarep umur telung taun, lagi banjur entuk perumahan iku. Mula,

kegawa saka kepengine enggal ajar mandhiri ngiras ngetutake bojo sing pindhah kantor. Ningsih pindhah menvang omah sing dipanggoni saiki iki.

Nalika wiwitan  Pindhahan  rasane banget nyenenorae. Sebab bareng isih awor wong tua kae rasane  isih kaya durung tenanan olehe omah-omah. Lan duruag suwe manggon  kono,  terus wis keparingan anak maneh. Pas, wis, sing mbarep lanang, adhine wadon. Ningsih  runangsa begja kemayangan, nganti dheweke mrangguli sawijining bab sing dadi wadi tumrap bojone  selawase iki.

Karyo, pranyata  nduweni kareman sing ala, seneng nginum-inuman haram, ndemen mendhem.saka pawewehe Dhuwit blanja dadi kerep kurang. Ningsih sing biasa cekel dhuwit turah-turah, kejaba saka pawewehe bojone uga saka wong  tuwane, banjur dadi bingung olehe ngubetne. Pancen sadurunge pindhah omah,  wong tuwane isih kerep menehi dhuwit marang Ningsih senajan wis omah-omah. Bareng saiki, bareng wis adoh saka wong  tuwa,terus wis ora diwenehi maneh. Arep  njaluk ya ora pantes, bisane ya mung kari njembarake ati wae.

Jejer wanodya sing setya tuhu marang gurulaki, dheweke ora madulake lelakon kuwi marang wong  tuwane. Dikepriyea wae Karyo kuwi sisihane, dheweke kudu bisa mikul dhuwur mendhem jero marang kabeh tumindake sing lanang. Kaya Wara Sumbadra sing tansah jembar pangapurane marang Raden Arjuna  senajan boione kuwi karem dolanan  wanodya. Kaya Dewi

Sinta sing kanthi ati tatag  njegur ing uleganing agni kanggo mbuktekake kasucene sawise  digawa mlayu dening Dasamuka, uga kanggo nuduhake  kasetyane marang Prabu Rama.

Nanging dadi wanita sing tansah ngupaya amrih bisa nurtupi alane sing lanang kaya ngono kuwi abot  sanggane. Ekonomine sing ruwet marahi  dheweke golek rekadaya ning jebul kanthi dalan sing kleru. Merga ora bisa golek kaya dhewe,  utang-utang  terus dadi dalan butulan. Durung maneh  dheweke uga banjur  katut-katut tangga kelu marang dolanan haram, sing  jenenge togel. Embuh keneng  apa, angger ngramesi nomer, iku kok kadhang-kadhang bener,  marahi numani wae,, nadyan yen dietung-etung seprana-seprene iya kerep ora entuke.

Lan jenenge wae barang ala ditutup-tutupi ya meksa konangan. Entuk-entukane  togel ora nyucuk kanggo nutup utang, kepara tansaya marahi kebulet utang. Ora ana dalan  liya maneh kejaba njaluk tulung marang wong tuwaane.

Sepisanan, dheweke isih bisa menehi alesan sinig cetha marang wong tuwane bab ekonomine. Jarene merga samubarang rega mundhak  kadhang ora trirna mundhak, ning salin rega. Bayare bojone ora nyucuk merga ora melu mundhak. Butuh kanggo wragad sekolahe anake uga akeh, kepeksa kudu utang kana-kene kanggo nyukupi. Lan bareng giliran nyaur, wis ora cekel dhuwit. 

Amarga ora nemokake dalan sing becik kanggo metu saka reribed iki, Ningsih ora mung pisan pindho njaluk tulung marang wong  tuwane. Kerep wae dheweke mulih menyang desa mung butuh njaluk dhuwit sing gunggunge ora sethithik. Senajan ora kabotan, nanging ajalari tuwuh pitakon tumrap wong tuwane sakloron. Sejatine keneng apa ta, Ningsih kuwi kok ora gelem blaka suta bab kahanane saiki iki?

Pancen  wong  lanang, nadyan  ala ning wenang. Nadyan wis bola-ba1i dikandhani, tetep wae ora gelem nglereni. Bareng ngawruhi kedadeyan sing mesthi ndadekake kejot atine wong tuwa ngendi wae ing ndonya iki, lagi pungkasane bisa nggagas. Kadidene wong  tuwa genah nduweni  jejibahan sing abot. Saliyane nggedhekne uga menahi pendidikan sing murwat kanthi  nyekolahake anak-anake. Nanging sing uga ora kalah wigati, yakuwi menehi tuladha sing bener. Unen-unen anak polah bapa kepradah ngana kae genah nek ora kleru, nanging kala-kala anane anak iku padha polah, rak merga bapake ora genah.

Anake mbarep Rudi, lagi kelas loro SMP, wis noba ngincipi  madat, narkoba yaiku pil koplo. Ora nggumunake, lha wong wiwit cilik wis asring meruhi bapake pista inuman, ora meduli iku ana ing ngomah.

"Wis Pak, wis ora ana dalan liya maneh, saliyane kudu oncat saka kene.Urip ngene iki saya suwe saya morat-marit. Menawa njenengan isih duwe krenteg kanggo nylametake bale somah iki, ndak jaluk jenengan kudu teges.

Nek wis ora bisa,  aku dak bali wae menyang desa sinarnbi ngajokake layang pegat!”  Ningsih ngincim bojone.

            "Ora usah ngono. Kepriye nek awake dhewe pindhah wae. Omah iki didol kanggo tuku omah liya. Panggonan anyar rnbok menawa bisa menehi pepadhang, awake dhewe bisa uwal saka  reribet iki," usule Karyo.

DINANE wis ditentokake. Ornah sing nate dadi Pangeram-eram iku, sidane dilego, kudu enggal dikosonorae. Truk sing ngangkut bekakas omah wis kebak. Tangga teparo teparo karepe arep padha melu nguntabake. Nanging pancen ora ana sing melu ngeterake, amarga Karyo menehi weruh menawa omahe iku adoh lan ora bisa usaha golek tumpakan kango ngangkut tangga-tanggane sing padha  arep melu iku.

Esuk  kuwi Ningsih lan Karyo  Pamitan marang para tangga-teparone.

"Aja  lali lho ya, mengko nek wis tekan kana manehi kabar. Eman-eman tau nek nganti sesambungane awake dhewe nganti cunthel,”  kandhane Bu Santosa.

Iya, iya. Aja nganti njenengan  kelangan  kontrak!" semaute Bu Parman mantep.

"Kontak,  yu, dudu  kontrak!" Bu Temi nrbenerake kanthi anyel. Lambene diencepake.

Nining mesem karo manthuk. Dheweke nuli mlebu ing colt sing diiseni wong papat lan barang-barang liyane.

Truk lan colt ninggalake kompleks perumahan. Mlakune rindhik.  Ningsih rumangsa  lega dene bisa pindhah. Karo para tangga-tanggane sesambungane pancen wis raket. Kerep  jagongan ngalor-ngidul. Nanging seprana-seprene kuwi jebul ana sing ora dingerteni dening para tangga-tanggane iku.

Pindhahe Ningsih pancen ora pindhah kaya sing dikandhakake.  Sebab dhuwit saka pepayone anggone dodol omah kuwi, sawise dikurangi  kanggo nyauri utange sing mrana-mrene,   pungkasane yi wis ora nyucuk kanggo  tuku omah maneh.

Ningsih sabrayat satemene mung arep bali mulih menyang omahe wong tuwane ing desa.  lan tangga-tanggane kuwi sajake iya wis ora bakal entuk kabar maneh saka dheweke, amarga ancas tujuane Ningsih pancen sengaja nginggati wong-wong kuwi kanggo

selawase. Nginggati uwong-uwong sing sasuwene iku wis ngajari ngambur-arnburake dhuwit lan padha karern main togel.

BECAK

Dening: Ratna Yulia Damayanti

Esuk kuwi hawane adhem banget. Jam isih nuduhake jam 5 esuk nanging Darminto wis wiwit tata ing ngarep kontrakane kang mung cukup kanggo selonjor iku. Ing kontrakan ukuran 3 X 3 iku Darminto lan kaluwargane ngreronce sewu impen kanggo nggayuh urip kang luwih mulya.

Sawise ngelap becak sarta ngecek angine ban becake, banjur Darminto budhal menyang panggonan biyasane. Dheweke ngetem bareng kanca-kancane kang padha duwe nasib ora beda adoh karo Darminto. Dina iki mujudake dina kang paling peteng kanggone Darminto. Wis luwih saka patang sasi anake ora mbayar SPP ing sekolahane. Lan yen nganti tanggal kang wis ditetepake dening pihak sekolahan anake Darminto ora bisa mbayar SPP anake Darminto bakal ditokake saka sekolahan. Siji maneh kang tansaya gawe budreg sirahe Darminto yaiku bojone wis mbobot tuwa lan miturut pangirane mantri puskesmas ora luwih saka rong wulan maneh Darminto bakala nampa putra maneh.

Senajan ing utege Darminto lagi lelimengan sewu prakara kang bisa njalari wong dadi sedeng nanging ing jeroning ati Darminto ana sacuwil rasa mongkog kamangka dheweke kasil nyekolahake anake nganti tataran SMA senajan dheweke mung tukang becak utun. Bola-bali jam kang tumempel ing papan kanggo ngetem Darminto iku disawangi terus. Jam wis nuduhake jam 9 esuk nanging mendhung dina iki kaya-kaya ora ana babar pisan. Saengga panane sang surya kaya-kaya ngobong donya. Ing atine Darminto ngrasa seneng amarga yen lagi panas ngene iki dheweke bakal antuk panumpang kang akeh.

Yen dheweke mantuk penumpang kang akeh wis mesthi wae bakal bisa njejeorae kendhi kang miring ing kaluwargane. Sinambi nunggu penumpang kang bakal nyewa tenagane Darminto ngrogoh sak celanane kang katon lungset. Saka kono dheweke njupuk rokok merk Dua Dewi. Rokok diurubake banjur disedot sawetara wektu. Sawise ngrasakake campuran cengkeh lan mbakone rokok mau dheweke ngetokake beluk saka rokoke mau. Senajan rokok murahan naging kanggone Darminto saka rokok mau bisa aweh usada marang riweting pikir sarta bisa aweh semangat anyar kanggo mecaki dina-dina ing ngarep.

Durung wae kalong separo rokok kang disedot dening Darminto saka kadohan ana ibu-ibu setengah umur kang ngawe-ngawe marang dheweke. Meruhi kahanan kang kaya mangkono kuwi Darminto age-age nggawa becake. Banjur sawise wis cedhak karo ibu-ibu kasebut Darminto takon menyang ibu-ibu mau.

“Bu, badhe tindak pundi? pitakone Darminto”.

“Niki, lho nak kula badhe nyuwun tulung dhateng panjenengan supados ngeterake putra kula ingkang badhe babaran menyang Rumah Sakit ingkang cedhak saking ngriki”.

“Sumangga mawon kula derekaken, hla panjenengan daleme pundi ta bu? Mangga saniki kula dherekaken”.

Ibu-ibu mau banjur lungguh ing becake Darminto, banjur Darminto age-age mancal becake supaya enggal-enggal teka ing omahe ibu-ibu mau. Ing sadawane dalan tumuju menyang omahe ibu-ibu mau Darminto omong-omongan karo ibu-ibu mau. Lan saka omong-omongan mau Darminto lagi weruh yen keluwargane ibu mau lagi wae pindah saka Yogyakarta. Sawise mangerteni yen kaluwargane ibu-ibu mau pindahan saka kutha liya ing batine Darminto kumecap pantes wae yen ibu-ibu mau ora ngerti dumununge rumah sakit ana ngendi. Kamangka jarake rumah sakit karo omahe ibu-ibu mau mung watara 3 kilometer. Sawise teka omah magrong-magrong pager ijo kanthi cet warna ijo pupus si ibu-ibu mau noraon marang darminto supaya mandheg sedhela. Amarga ana kandha kang kaya mangkono iku Darminto ngendheorae sepedahe lasawise mudhun saka becake Darmaya diakon ngetutake ibu-ibu mau mlebu menyang omah kang magrong-magrong iku. Ing omah kang gedhe iku Darminto diakon supaya ngenteni sedhela ing bale kang ana sacedhake kolam renang oah iku. Ora watara suwe saka omah iku metu wong wadon kang lagi ngandhut sepuh. Yen ditamatake tenanan wong wadon iku umure udakara 30 taunan kanthi ditutake dening rewange siji sinambi nggawa tas gedhe cacahe siji. Bareng tas wis dideleh ing sangarepe Darminto. Ibu-ibu kang ngundang Darminto ngaturi Darminto supaya nglebokake becake menyang omah gedhong mau. Pamrihe supaya putrine ibu-ibu mau ora perlu mlaku adoh. Darminto age-age nuruti kekarepane ibu-ibu mau.

Kira-kira jam sepuluh awan Darminto wiwit mancal becake menyang rumah sakit kang dikarepake. Ing dalan Darminto klakon omong-omongan karo pawongan kang diterake kasebut. Lan saka omong-omongan kasebut Darminto weruh yen ibu-ibu sing noraon dheweke iku jenenge Bu Harjo. Dene putrine kang lagi ngandhut mau jenenge Sulistyani. Sawise omong-omongan ngalor ngidul banjur Darminto lagi weruh yen Bu Sulistyani iku ora ditunggoni bojone jalaran bojone lagi ngayahi tugas minangka Pasukan Perdamaian ing Libya.

Kira-kira lagi oleh 2 kilometer, Bu Sulis wis sambat yen wis sambat yen wetenge lara. Meruhi kahanan kang kaya mangkono iku Bu Harjo ngerih-ngerih supaya Bu Sulis sabar. Saliyane iku Darminto uga mbandhanke anggene mancal becake ancase supaya enggal teka rumah sakit. Darminto lagi eling yen ing prapatan sadurunge rumah sakit iku ana rambu-rambu lalu lintas kang isine nglarang becak liwat dhaerah iku. Darminto kang lagi meruhi kahanan kang dialami dening Bu Sulis kaya-kaya ora tega yen kudu noraon Bu Harjo lan Bu Sulis pindah menyang kendaraan liya.

Darminto terus wae mabcutake lakune becake nerjang rambu-rambu lalu lintas iku. Tanpa diweruhi Darminto saka kadohan ana Polisi kang meruhi anggone Darminto nglanggar rambu-rambu lalu lintas iku. Darminto terus wae mbacutake lakune becake. Banjur sawise teka ing rumah sakit Darminto diakon dening Bu Harjo supaya melu nunggoni proses laire putune. Anggone njaluk tulung iki dikarepake supaya yen sawayah-wayah Bu harjo ana perlu ora usah njaluk tulung marang wong liya.

Kira-kira setengah jam saka iku Bu Sulis kasil nglairake kanthi slamet. Sawise iku banjur Darminto pamitan mulih lan ngomong marang Bu Harjo yen arep mbalik menyang pangkalan becak maneh. Bu Harjo ngolehi Darminto balik amarga Bu Harjo uga ngerti yen Darminto uga nduweni kewjiban liya yaiku nyambut gawe kanggo nguripi kaluwargane. Sawise ngelunorae dhuwit werna abang telung lembar marang Darminto kandha marang Darminto.

“Matur Nuwun lho nggih Pak panjenengan purun ngrewangi nunggoni putu kula ngantos lair”.

“Nggih sami-sami Bu. Hlo Bu, niki artane kekatahen Bu. Biyasane namung 30 ewu mawon, hla niki kula kok panjenengan sukani 300 ewu?”.

“Mboten napa-napa kok Pak, niki ngoten wujud rasa syukur kula marang Gusti kang Maha Kuwasa amarga putri kula gangsar anggene nglairaken lan semanten ugi putu kula ingih katon sehat. Mula saka niku kula suwun panjengen purun nampa niki. Pramila panjenengan nulak niki ateges panjenengan sampun ndadosaken kula cuwa”.

Darminto kang oleh bayaran kang ora samestine saka Bu Harjo rumangsa seneng banget. Jalaran dheweke babar pisan ora nyangka yen bakal entuk rejeki kang gedhe. Pancen mungguhe wong liya dhuwit 300 ewu iku ora sepira. Nanging kanggone Darminto dhuwit samono iku wis luwih saka cukup. Sawise iku Darminto mlaku tumuju becake banjur enggal-enggal mancal becake tumuju menyang papan kanggo dheweke ngetem. Anggone mancal becake katon entheng kamangka ing atine dheweke ngrasa yen atine rada ayem. SPP-ne anake bakal kebayar lan dheweke uga isih bisa nabung kanggo proses kelairane bojone kang kurang telung wulan maneh.

Sinambi ura-ura dheweke mancal becake tumuju papan kanggo dheweke ngetem. Dheweke babar pisan ora ngira yen kawit mau dheweke wis diencer Polisi amarga wis nerobos rambu-rambu lalu lintas mau. Bareng polisi mau wis cedhak Darminto lagi krasa kang dadi incerane Polisi ora liya iya dheweke iku. Sawise mangertenibabagan iku banjur Darminto mbandhanorae becake dheweke wis ora mikir apa-apa saliyane kudu bisa ucul saka Polisi mau. Nalika ngliwati prapatan dheweke ora sempet noleh ngiwa lan nengen. Tanpa dinyana saka wetan ana Kijang kang mlayu bantervlan bressshhhh.....

Becake Darminto ajur sawalang-walang lan Darminto dhewe mencelat watara limang meteran. Darminto wis ora bisa obah. Para warga kang nyekseni kedadeyan iku enggal-enggal menehi pitulungan marang Darminto. Dene Kijang sing nabrak Darminto mau malah mlayu. Meruhi kedadeyan kang kanya mangkono iku mau Polisi cacah loro kang nguber Darminto mau salah sijine nguber playune Mobil Kijang mau. Dene Polisi sing sijine melu ngurusi Darminto kang lagi tabrakan. Darminto digawa menyang rumah sakit kanthi dicegatake mobil dening warga kono. Untung wae saka pawongan kang nulungi darminto mau ana kancane saengga kancane mau wenehi kabar marang kaluwargane Darminto.

Darminto digawa menyang rumah sakit lan lagi sadar dina sesuke. kaluwargane wis ngira sing ora-ora. Nanging sawise meruhi Darminto sadhar kaluwargane ngrasa seneng. Nalika sadhar darminto malah nangis nggero-nggero amarga dheweke rumangsa wis dadi bapak kang ora bener jalaran ora bisa mbayar SPP-ne anake. Nanging bojone ngerih-ngerih Darminto supaya luwih sabar. Bola-bali Bojone darminto ngelinorae yen iki ngono kang diarani musibah. Tanpa dinyana saka kadohan ana pawongan loro kang mlebu ing ruangan iku. Bareng ditamatake temenan jebul pawongan mau ora liya yaiku Bu Harjo lan pawongan kang nganggo sragam Polisi. Meruhi kahanan kang kaya mangkono iku Darminto rumangsa keweden jalaran dheweke ngira yen polisi mau arep menehi ukuman marang dheweke. Nanging kepriye maneh arep malyu menyang ngedi ngobahake awake darminto dhewe isih rumangsa kelaran. Banjur sawise wis cedhak Darminto enggal-enggal njaluk sepura marang polisi mau.

“Pak, kula nyuwun pangapura marang panjenengan amargi kula sampun nglanggar rambu lalu-lintas punika. Menawi panjenegan badhe aweh ukuman marang kula mangga kula sumangoraaken”.

Polisi kang meruh omongane Darminto mau  mung mesem lan njejeri lungguhe Darminto. Anjur polisi mau kandha.

“Pak sampun ta! Anggen kula nguber panjenengan kalawau mboten ateges kula badhe nyekel panjengan ananging anggen kula nguber panjenengan kalawau amargi kula badhe nyuwun piras dhateng panjenengan ngenani pawongan ingkang panjenegan gandheng wau. Kula kadhos tepang kaleh pawongan menika. Mula saka niku kula nguber panjengan. Nanging ketawise panjenengan sampun salah tampa kalih kula”.

Darminto kang krungu wangsulane Polisi mau mung meneng wae. Banjur Bu Harjo kang uga nyambangi Darminto nambahi yan polisi iku ngono kancane anake kang lagi dines ing luwar negeri. Lan polisi kang jenenge Agus iku ngono kanggone kaluwargane Bu Harjo polisi sing jenenge Agus wis dianggep kaya kaluwarga dhewe.

Sawise rong minggu saka kedadeyan iku putrine lan Darminto wis padha mulih saka rumah sakit. Ananging saise iku ana owah-owahan ing kaluwargane Darminto ana owah-owahan sethithik. Darminto wis ora bisa mbecak maneh. Amarga catu-catu kang nana ing sikile Darminto durung pulih kabeh. Saliyane iku saka Bu Harjo kaluwargane Darminto diwenehi rombong bakso. Anane bu harjo menehi rombong iki supaya Darminto ora mbecak maneh lan luwih becik dodolan bakso wae. Tanpa dinyana bakso gaweane Darminto bisa laris.

Lan wiwit dodolan bakso iku mau panguripane kaluwargane Darminto wiwit ketata. Merga dodolan bakso mau Darminto wis kasil mbangun omah sarta anggene dodolan bakso wis ora ing rombong maneh. Pancen kedadeyan iku wis dumadi pitung taun kepungkur. Anaging kanggone Darminto isih kaya dumadi wingi. Saiki anake Darminto sing gedhe wis lulus saka sawijining Pawiyatan luhuring kutha pahlawan Surabaya. Dene anake sing nomer uga wis sekolah malah dadi sasekolahan karo putrane bu Sulis. Mungguhe Darminto kang uripe bisa kaya saiki iku ngono ora liya amarga dheweke ngugemi omongane bapake biyen yaiku wenehana obor marang kepetengen, menehana teken marang wong kang kalunyon lan menehana payung marang wong kang kudanan. Lan nganti saiki Darminto isih dadi Darminto sing biyen babar pisan dheweke ora dadi gumedhe lan isih tetep weneh pitulungan marang sapa wae kang mbutuhake.

Jenenge Mas Hambara

Dening: Ratna Yulia Damayanti

Dina iki dina Senin. Aku lali yen dina senin aku kudu budhal sekolah isuk-isuk amarga saben dina Senin mesthi ana upacara bendhera ing sekolahan. Aku budhal sekolah mlaku bareng kanca-kancaku sing omahe sak dalanan karo omahku. Aku mlaku amarga omahku pancen cedhak karo sekolahanku yaiku SMAN 1 Mojokerto sing terkenal favorit kuwi. Nalika aku lan kanca-kancaku lagi mlaku bareng lan gegojegan ing dalan, kanca-kancaku padha heboh nalikane ana bocah lanang liwat karo mbleyer-bleyer sepedhane ing ngarepku lan kanca-kancaku. Bocah lanang kuwi gawe seragam SMA jaketan jemper biru, heleman teropong nggawe kacamata lan numpak sepedha Vixion abang. Aku mung meneng wae  lan heran ana apa kanca-kancaku padha bengak-bengok seneng banget nalika bocah kuwi mau liwat.

            “Heee Rin, kuwi mau sapa ta?! Kok sajake kowe seneng banget nalikane bocah kuwi mau mbleyer-mbleyer sepedhane”, pitakonku marang salah sijining kanca cedhakku sing jenenge Ririn kuwi.

            “Hlo kowe iki piye ta Na? Masak kowe ora kenal karo dheweke. Dheweke hlo ganteng buangeettt”, saute Ririn karo nyolot ning karo ngguya-ngguyu.

Banjur Ririn nyritakake yen bocah kuwi mau jenenge mas Hambara sing jarene praen rupane lan gaya-gayane pancen mirip artis penyanyi terkenal sing jenenge Afgan Syahreza. Mulane akeh bocah-bocah wadon sing nge-fans karo dheweke. Mas Hambara kuwi kelas 3, sekolah ning SMAN 3 Mojokerto sing pancen jarak sekolahe karo sekolahanku mung 100 meteran. Mula ora heran yen sabendinane aku lan kanca-kancaku kerep papasan ing dalan karo dheweke nalika budhal lan mulih sekolah.

            “Naa, Nana kowe iki piye ta?! Masak karo bacah ganteng kaya artis ngono kok kowe ora tertarik blas!! Hahahaaa, ” saute kanca-kancaku maneh karo ngguyu cekakakan.

            “Halah embuh cah! Wis ayo cepetan mlakune ben ndang tekan sekolahan selak upacarane diwiwiti.” Sauranku marang kanca-kancaku.

            Dina iki pancen puanas banget. Bubar upacara bendhera ing lapangan aku lan kanca-kancaku mlebu kelas banjur nampa mata pelajaran sing ana ing jadual dina Senin. Ora krasa jam sing ana ing ndhuwur papan tulis wis nuduhake jam 2 awan. Teeeetttttttt!!!! Unine bel sekolah wis muni iku tandhane sekolah dina iki wis rampung. Aku lan kanca-kancaku banjur mlaku mulih bebarengan. Awan iku srengenge lagi cerah banget. Nalika aku lan kanca-kancaku arep nyebrang ing dalan ngarep sekolahan, kanca-kancaku padha bengok-bengok heboh maneh kaya mau isuk.

            “Mas Hambaraaa, Mas Hambaraaa....” saute kanca-kancaku. Mas Hambara sing lagi digonceng kancane iku mung noleh karo mesem. Mas Hambara sing biyasane nggawe helm teropong pas awan iku dheweke ora nganggo helm-e dadi aku wis ngerti kepriye rupane mas Hambara sing jare kanca-kancaku ganteng buangeet lan mirip artis iku. Pancen ora salah yen kanca-kancaku padha nge-fans Mas Hambara sing jebule pancen guanteng banget nalika aku ngerti praupe dheweke. Nanging apa aku ya kudu melu nge-fans dheweke? Pitakonku mrang atiku. Ahh aku ora kudu se-lebay kanca-kancaku kuwi. Mas Hambara 3 sasi maneh wis lulus SMA jelase dheweke kuliyah ing kutha lan ora liwat dalanan iki maneh. Yen ngunu jelase kanca-kancaku wis ora nge-fans dheweke maneh.

            Telung sasi sabanjure ora krasa yen aku wis munggah kelas 2. Nalika aku lan kanc-kancaku mlaku budhal sekolah bebarengan. Praupe kanca-kancaku sing mlaku bebarengan budhal sekolah kuwi padha lesu ora kejaba praupe Ririn kanca cedhakku kuwi. Ririn crita nang aku yen mas Hambara kuwi  saiki kuliyah ing Universitas favorit sing ana ing Malang. Dadi wis ora bisa ketemu karo mas Hambara maneh.

            “Wis ta kanca-kancaku sing ayu-ayu? Aja sedhih yen Mas Hambara pancen wis ora liwat dalanan iki maneh. Kan isa ndeleng wajahe dheweke ning facebook ta?”, pituturku marang kanca-kancaku. Dina-dina sabanjure kanca-kancaku wis kaya biyasane maneh ora sedhih maneh amarga wis ora bisa ketemu mas Hambara.

            Saiki dina malam minggu. Yen malam minggu biyasane kanca-kancaku sing duwe pacar lagi diapeli karo pacare dhewe-dhewe. Ning ora gawe aku amarga saben malam minggu kanggoku ya biyasa-biyasa bae kaya malam-malam dina liyane. Nalika aku lagi maca majalah ing kamar keprungu hapeku sing nang meja muni.  “Klunting!!... Klunting!!...” Hmm iki pasti Ririn kanca cedhakku sing sms. Pancen sing kerep sms aku kuwi Ririn kanca cedhakku. Apa maneh yen malem minggu dheweke biyasane laporan nang aku yen lagi dolan karo pacare. Aku langsung age-age njupuk hapeku sing pancen dak deleh ing meja kamarku kuwi. Jebule sing sms aku dudu Ririn. Nanging Anton kanca sakelasku.

            “Na, apa kowe saiki neng omah?” ana apa bocah iki sms aku ngono. Langsung tak bales “Iya, ana apa Ton?!” banjur dheweke balesi smsku maneh. “Apa aku oleh mampir neng omahmu Naa? Aku arep mbalekna bukumu sing dak silih mau isuk pas neng kelas.” Banjur aku kelingan yen pancen mau pas neng kelas Anton nyilih buku cathetanku ning dheweke lali durung mbalekake bukuku maneh. “Iya Ton!! Ora apa-apa ndang age-age ning omahku”. 

            “Ting tung?? Ting tung??” keprungu bel omahku muni sing tandhane ana tamu. Gang sedhela ibuku marani ing kamarku ngandhani yen ana Anton  karo kancane arep mbalekake bukuku. Aku sing lagi maca majalah kuwi langsung age-age mlayu ing ruwang tamu. Ing kono aku nyawang ana Anton karo bocah lanang sing kayake praupe aku tau ngerti kuwi sapa ning aku lali jenenge.

            “Naa, iki hlo bukumu! Sepurane ya Naa nek mau pas neng kelas aku lali mbalekna amarga aku mau kesusu mulih arep mapag tangorau iki,” saure Anton sinambi ngewehna buku nang aku.

            “Iya Ton, aku ora apa-apa kok. Aku ya kelalen yem bukuku iki isih kok gawa”.

            “Ehh iya Na, kenalna iki tangorau jenenge Hambara. Dheweke iki mau teka Malang mulih kuliyah mulane mau kuwi tak papag banjur ngeterna aku mrene.” omonge Anton karo ngguya-ngguyu nyawang aku. Aku lagi kelingan kayake iki mas Hambara sing biyen di fans-i karo kanca-kancaku.

            “Kenalna dhik, jenengku Hambara. Jenengmu Nana ya?,” pitakone Mas Hambara mesam-mesem karo ngelungna tangane nyalami aku.

            “Iya Mas Hambara,” Dhuh hatiku saya dheg-dhegan nalikane mas Hambara nyawang aku. Jebule pancen mas Hambara kuwi mirip artis penyanyi Afgan Syahreza sing tak fans-i. Sawise kuwi Anton karo Mas Hambara pamit mulih amarga pancen wis bengi ora pantes yen dolan nganti bengi-bengi. Banjur aku mlebu kamar cepak-cepak arep turu. “Kluntiing... Klunting...” swarane hapeku muni. Jebule ana nomer anyar sing sms sing aku ora ngerti kuwi nomere sapa. Age-age tak bukak smse.

            “Selamat malam Nana, udah tidur?” aku heran iki sapa ya sing sms aku. Masak salah sijine kanca sekolahku. Nanging yen pancen iki kanca sekolahku jelase smse nganggo basa Jawa. Hla iki nganggo basa Indonesia. Hmmmm penasaran jroning atiku. Sawise tak bales jebule dheweke sing sms mau sms aku maneh.

            “Iki aku dhik, masa lali ta karo aku? Aku mas Hambara sing mau karo Anton dolan ing omahmu, dhik!” walesane smse. Dhuh nalikane nampa walesan sms kuwi atiku saya grememet ora karuan. Banjur aku lan dheweke smsan terus nganti ora krasa yen wis jam 12 tengah wengi. Padhahal biyasane aku jam 9 wis mapan turu. Jebule Mas Hambara kuwi mau njaluk nomer hapeku nang Anton. Aku seneng bisa smsan karo Mas Hambara. Sawise kuwi aku kerep banget smsan karo Mas Hambara.

Nalika ing sekolah aku crita marang kanca-kancaku sing biyen padha nge-fans Mas Hambara. Ora nyana ora ngira yen kanca-kancaku padha iri  karo aku. Wis ana 3 sasi aku kerep smsan karo Mas Hambara. Mas Hambara uga kerep nelpon aku nalinakane dheweke ora ana kuliyah. Dheweke kerep ngelinorae aku supaya aja lali mangan lan kerep ngucapna ‘selamat tidur mimpi indah’ gawe aku. Nanging aku ora oleh GR utawa gedhe rasa. Sapa ngerti pancen Mas Hambara yen karo bacah wadon kuwi kerep perhatian kaya ngono. Mas Hambara uga kerep nitip salam kanggo aku liwat  Anton tanggane sing kanca sakelasku kuwi. Anton ya ngunu kerep nggudhoni aku yen nang kelas nganti rupaku abang mbranang amarga kisinan. Kepriye ora isin amarga kanca-kancaku sing mulane nge-fans karo Mas Hambara kuwi uga melu nggudhoni aku jarene aku lagi ketraman asmara. Pancen kayake iya sih. Omongku ing njero ati karo ngguya-ngguyu.

Mas Hambara mengko sore arep dolan ing omahku. Kandhane dheweke kepengin dolan dhewean nang omshku ora karo Anton maneh. Aku bingung ana apa Mas Hambara kok kepengin dolan nang omahku lan jarene arep ngomong penting. “Tiingtung Tiingtuung!!” unine bel omahku. Aku sing mari adus kuwi age-age mbukak lawang ruwang tamu. Pas tak bukak jebule pancen tamune kuwi Mas Hambara. Saya kasmaran jroning atiku nalika nyawang Mas Hambara sing nggawe kacamata kuwi ngadeg ing ngarepku nganggo hem abu-abu lan ,acak kaya mahasiswa-mahasiswa kuwi.

“Dhik, ana apa kowe ngelamun?” pitakone Mas Hambara karo nggetak pundhakku.

“Oh, iya mas! Hehehe tak kira sapa kuwi mau mas tamune. Jebule Mas Hambara ta!’’ wangsulanku karo mesam-mesem lan ngajak Mas Hambara  lungguh ing kursi sing ana ing ruwang tamuku.

“Ana apa Mas Hambara dolan ing omahku? saiki kan dina malem minggu. Mas Hambara ora ngapeli pacare ta?” pitakonku.

“Hla iki aku lagi apel ngono hlo dhik?” wangsulane Mas Hambara sing sajake ngagetna aku lan nggarai aku saya bingung ke-GRan. Aku lan Mas Hambara gegojegan suwe ing kene. Mas Hambara kuwi pancen lucu banget lan akeh omonge. Ora salah yen kanca-kancaku biyen padha nge-fans dheweke. Kayadene aku sing digawe ketaman asmara kaya ngene karo dheweke. Saliyane kuwi Mas Hambara uga sopan marang wong tuwaku. Ibuku uga matur  yen Mas Hambara kuwi ngerti tata karama lan unggah-ungguh marang wong tuwa. Mulane ibuku seneng nalikane Mas Hambara dolan ing omahku.

“Dhik, aku oleh ngomong apa ora?” pitakone Mas Hambara sajake serius.

“Hlo wiwit mau sampeyan lak wis ngomong akeh ta Mas?”

“Ora ngunu, Dhik! Jujur ya Dhik, nalikane aku pisanan ketemu karo sliramu. Aku dadi kelingan terus karo sliramu Dhik. Aku seneng karo anggunmu. Pokoke aku seneng karo sliramu kabeh dhik wiwit saka biyen nalika pisanan ketemu. Kayake aku lagi ketaman asmara marang sliramu, Dhik. Apa kowe gelem dadi pacarku Dhik Nana?” pitakone Mas Hambara saya serius. Aku saya dheg-dhegan lan raiku saya abang. Apa iki sing pancen jenenge lagi ceblok tresna. Sadurunge aku ora tau ngrasakake rasa sing kaya saiki.

“Iya Mas, aku gelem dadi pacarmu Mas.” Wangsulanku singkat. Dheweke langsung seneng buanget sajake kegirangan nalika aku mangsuli pitakone kaya mangkono. Ora kajaba aku uga seneng banget amarga asline wiwit kapisanan ketemu aku uga wis ngrasa ceblok tresna marang Mas Hambara.

Lila Atiku Wis Lila

Dening: Ratna Yulia Damayanti

           

Jenengku Rina Damayanti. Nanging kanca-kanca kuliyahku biasane nyeluk jenengku Yanti. Padhahal kawit cilik yen ing omah aku diceluk Rina. Aku kuliyah ing Universitas Negri Surabaya ing jurusan Pendhidhikan Basa Jawa. Anggonku kuliyah ing kampus sing paling tak tresnani iki isih mancik semester 1. Aku heran karo kanca-kancaku. Padhahal isih semester 1 durung ganep setaun anggone kuliyah, nanging kanca-kancaku wis padha kepethuk pepujaning atine dhewe-dhewe.

Ana sing wis pacaran karo kakak tingkat ing jurusan basa Jawa iki, uga akeh sing pacaran karo bocah-bocah jurusan liya. Aku mung isa gumun ing njero ati. Kapan aku bisa cepet ngrasakna ceblok tresna kaya sing dirasakake kanca-kancaku kuwi. Ya mbok menawa amarga aku iki isih kelingan karo mantan pacarku sing jenenge Mas Hambara nalika jaman SMA biyen. Padahal wis 2 taun aku pedhot tresna karo dheweke amarga dheweke pindhah omah lan kuliyah ing kutha Malang. Embuh apa sing njalari aku isih kelingan karo Mas Hambara sing saiki aku ora ngerti kabare dheweke babar pisan kuwi.

            Wis ana telung wulan anggonku kuliyah ing kene ning aku durung apal kabeh jenenge kanca-kanca sejurusan sing se-angkatan karo aku sing cacahe pancen akeh banget kuwi. Sing paling dak eling-eling ya mung kanca-kanca sing sakelas karo aku yaiku kanca-kanca kelas A. Nanging ana siji bocah lanang sing mesthi yen ketemu aku dheweke ketara banget yen lagi ngamatake aku. Ora ngerti jalaran apa dheweke sajake tingkahe aneh yen lagi papasan karo aku.

            “Riska, apa kowe ngerti bocah sing lungguh ing ngarep lawange kelas kuwi sapa?” pitakonku marang Riska kanca cedhakku sing sakelas karo aku.

            “Oalah, bocah hem bathik kuwi ta? Kuwi jenenge Madha. Dheweke kelas C sih. Masak kowe ora kenal ta Yan?” Saure Riska ngotot.

            “Masak ta Ris? Aku kok ora ngerti ya?” takonku maneh.

            “Ya mengko tak kenalna ben kowe bisa kenal karo Madha.” Sambunge Riska.

            Wengi iki ing jurusanku ana pagelaran kethoprak sing wajib dideleng karo mahasiswa jurusanku kuwi. Sore iku aku sing isih ana ing kos-kosanku lagi bingung mengko bengi budhal menyang kampus karo sapa. Biyasane aku karo Riska. Ning dina iki Riska wis budhal dhisik karo pacare sing ya padha sajurusan basa Jawa kuwi. Pungkasane wengine aku nekad budhal dhewe mlaku menyang kampus sing jarake kira-kira 1 kilometer saka kos-kosanku. Ing tengah dalan ana sepedha motor sing sajake kaya lagi ngetutna aku.

            “Tiiinnn!! Tiiinnn!!!” swarane sepedha motor iku sajake saya nyedhaki aku. Aku noleh nang mburi. Jebule sing numpak sepedha motor kuwi Madha sing mau awan pas neng kampus dakrasani karo Riska.

            “Kok dhewean Yan? Hla Riska neng endi?  Biyasane awakmu lak karo Riska sih?!” pitakone Madha karo numpak sepedha motor sing alon-alon nyedhaki aku kuwi.

Aku bingung dheweke kok wis ngerti jenengku Yanti ya. Padahal sadurunge aku durung tau kenalan apa maneh omong-omongan karo dheweke. Paling yen ketemu utawa simpangan neng kampus ya mung  padha-padha sawang-sawangan ngono kuwi. Aku ae lagi ngerti mau awan yen jenenge kuwi Madha.

            “Oh iya Riska wis budhal dhisikan karo pacare.” Jawabku singkat karo nyawang dheweke.

            “Tinimbang kowe dhewekan ayo kene tak gonceng budhal bareng menyang kampus.” Sambunge pitakone Madha. Aku ora isa nolak tawarane dheweke amarga aku ya mikir yen aku budhal mlaku dhewe kuwi rasane ora kepenak apa maneh iki wis bengi mengko nek aku ketemu utawa diwedeni karo lelembut aku lak ya wedi karepku dhewe. Ing ndalan dheweke crita yen dheweke asline kuwi wis ngerti aku wiwit nalika jaman OSPEK mahasiswa anyar kapungkur. Dheweke asline kepengin kenalan karo aku nanging dheweke isin.

Wiwit nalika budhal bareng menyang kampus kuwi dheweke langsung akrab banget karo aku. Dheweke kerep sms-i aku. Yen ketemu ing kampus dheweke ya kerep nyeluk jenengku karo ngguya-ngguyu. Aku ya nyauri karo ngguya-ngguyu pisan. Ora jarang Madha ya kerep ngeterna aku nang kos-kosan yen mulih kuliyah. Kayadene sore iki aku kuliyah mulih jam 4 sore lan bakal diterna Madha maneh. Asline aku emoh ngrepotna Madha. Nanging dheweke pancen sing meksa kepengin ngeterna aku.  Nalika ing dalanan mulih nang kos-kosanku, Madha sing lagi nggonceng aku kuwi sajake arep ngomong serius.

“Yann.. sore iki awakmu ana acara ta? Mangan bareng karo aku neng pinggir wadhuk ngarep kampus gelem apa ora?”

Aku sing lagi lesu banget kuwi ora bisa nolak ajakane dheweke. Banjur aku karo dheweke mangan gadho-gadho bareng neng pinggir wadhuk ngarep kampusku sing pancen neng wadhuk kuwi akeh wong adol panganan lan panggone pancen kanggo nongkrong bocah-bocah enom ora kajaba mahasiswa-mahasiswa sing mulih kuliyah. Sawise rampung anggone mangan gadho-gadho bareng, dheweke narik tanganku ngajak aku lelungguhan ing pinggir wadhuk sing diubengi kembang werna-werna iki.

“Ana apa ta Dha awakmu kok ngajak aku lelungguhan neng kene. Rumangsaku neng panggon sing kana mau ya padha wae ta Dha?” pitakonku nang Madha.

“Ya beda ta Yan?! Neng kene swasanane luwih enak. Angine padha sumilir bisa ngadhemke ati sing lagi ketaman asmara iki.” Sambunge Madha sing pancen nggarai aku saya bingung. Jan-jane aku ya seneng di ajak dolan neng panggon iki. Apa maneh sing ngajak aku iki si Madha sing pancen dheweke lagi cedhak karo aku. Embuh aku yen lagi karo dheweke rasane nyaman banget. Dheweke ngelinorae aku marang Mas Hambara mantan pacarku sing saiki wis nglalekake aku kuwi.

“Yan, ngendi tanganmu? Iki aku nduwe gelang kanggo awakmu.” Omonge Madha nang aku karo ngetokna gelang sing ana ing sak klambine kuwi banjur diwenehna nang aku. Gelang kuwi wujude apik wernane kaya logam putih ning yen aku ngarani iki gelang monel. Nanging ana sing nggarai aku kaget ing gelang kuwi ana kaya ukiran jenenge dheweke ya kuwi ‘MADHA’.

“Hlo hla nyapo gelang iki mok wenehna aku Dha? Iki lak gelangmu ta? Hla iki ana jenengmu nang gelang iki” saurku nang Madha. Dheweke sing lagi lungguh ing jejerku kuwi langsung ngguya-ngguyu mesem ning karo gugup mangsuli maneh.

“Iki gelang pancen kanggo awakmu Yan! Yen aku oleh jujur jan-jane aku iki ngrasa tresna karo sliramu wiwit jaman mlebu kuliyah kapungkur Yan. Aku seneng saiki bisa cedhak karo sliramu. Apa kowe gelem dadi pacarku Yan? yen pancen kowe gelem dadi pacarku tulung gaweya gelang iki neng tanganmu. Ning yen kowe ora gelem, gelang sing mok cekel kuwi balekna ning aku Yan ora apa-apa”. Omonge Madha saya serius karo nyekel tanganku. Aku bingung kudu mangsuli kepriye. Sawayah-wayah atiku saya grememet. Jebule aku mangsuli yen aku gelem dadi pacare Madha. Banjur dheweke nggawekna gelang sing mau kuwi neng tanganku. Wiwit dina kuwi atiku wis ora kesepiyan maneh amarga aku wis bisa ngrasakna ceblok tresna kaya kanca-kancaku.

Kanca-kanca sejurusanku wis padha ngerti yen aku karo Madha kuwi pacaran masiya nalika ing kampus Madha jarang nyedhaki aku, paling ya mung budhal mulih kuliyah bebarengan. Ora krasa wis 2 sasi aku pacaran karo Madha. Nanging Madha saiki wis ora kaya mbiyen. Aku wis kerep padu ora jelas karo dheweke. Dheweke kerep nesu nang aku mung gara-gara masalah sepeleh. Aku ya ngunu kerep wales nesu nalikane dheweke nesu karo aku. Kudune salah sijine lak ana sing ngalah nanging ora gawe aku karo Madha. Aku karo dheweke jebule padha egoise. Aku dadi kelingan marang piweling simbahku yen aku aja nganti mbesuk rabi karo bocah sing sapantaran umure karo aku mengko mundhak padha ora isa ngalahe. Kayadene hubunganku karo Madha iki sing pancen ora kena di pertahano maneh. Pungkasane aku karo dheweke pancen durung jodhone amarga nyatane aku wis pedhot tresna karo Madha. Wis 2 sasi aku pedhot tresna karo dheweke. Luwih parahe yen ning kampus aku lan dheweke wis ora tau tegur sapa maneh.

Dina iku aku ana kuliyah awan. Aku budhal kuliyah bareng karo Riska. Aku wis biyasa mlaku bareng sinambi gegojegan karo dheweke.

“Yan.. Yan.. Apa kowe wis ngerti yen Madha mantan pepujaning atimu kuwi saiki lagi cedhak karo Nita!” omonge Riska karo narik-narik klambiku.

“Hmmm... ya ben ta Ris? pancen Nita bocahe ayu ta?” jawabku kethus sajake lila ora lila. Nita kuwi pancen kanca sajurusanku nanging dheweke manggon kelas C sing pancen sekelas karo Madha.

“Yakin ta kowe Yan wis lila lan wis isa nglalekna Madha saka pikiranmu?” pitakone Riska sajake saya njengkelna.

Durung mingkem anggone Riska crita banjur ana bocah liwat numpak sepedha motor goncengan lanang wadon sing papasan karo aku lan Riska. Sajake aku ora asing karo wajahe. Nalika pas ing ngarepku bocah lanange kuwi nyawang aku. Tibane kuwi mau Madha karo Nita sing liwat. Dheweke wong loro kayake mulih kuliyah bareng banjur bebarengan mulih nang kos. Oh pancen Madha jebule saiki pacare Nita kancaku kuwi. Yen ora pacaran ora mungkin Nita di gonceng Madha nganti sendhepel ing pundhake Madha kaya ngunu.

Pitakonku marang atiku. Jan-jane aku iki wis lila apa durung sih? Kok sajake nalika ngerti bocah loro kuwi lagi pacaran ing ngarepku atiku iki sajake grememet mangkel ora karuwan. Luwih grememet maneh nalika aku ngrungokake lagu karyane Didi Kempot sing judhule ‘Lila’ kuwi. Apa maneh si Riska demen banget nggudhoni aku karo nyanyi lagu kuwi ing ngarepku nalikane ana Madha karo Nita lagi pacaran ing kampus. Dhuh, Gusti Lara ati sing dak rasakna saiki persis banget nalika jaman SMA biyen di tinggal Mas Hambara kepincut tresnane bocah wadon liya.

Nanging saiki aku mung bisa mesem nrima kahanan saiki banjur nyanyi “Lila atiku wis lila senadyan batinku kelara-lara, nanging aku ora cuwawa marga aku wis kebacut tresna”.

Ibuuukkkkk....!!

Dening: Ratna Yulia Damayanti

Ing dina Minggu, aku lan ibuku blanja menyang pasar. Pasare adoh saka omahku. Kira-kira saka Unesa kampus Lidah Wetan nganti tekan Unesa kampus Ketintang kana. Aku lan ibuku blanja amarga sesuk ana slametan ing daleme simbahku. Yaiku slametane mbah kakung sing wis seda rong taun kapungkur.

Ing pasar dina iku rame banget. Akeh wong padha tuku-tinuku uga akeh sing padha dodolan. Ana sing bakul lombok, kambil, janganan, sandhangan, lan empon-empon. Ibuku miwiti blanja kanthi tuku kubis, kentang, buncis, lan lombok. Wektu ibuku tuku sing bakul grapyak nganti kebangeten. Pancen bakul iki wis terkenal grapyak anggene ngedoli. Mulane akeh banget ibu-ibu sing blanja ning kene.

“Tumbas napa, Bu?

“Tumbas kubis. Niki setunggale pinten nggih? Kula badhe tumbas kathah. Kangge slametan niki”

“Ealah, panjenengan milih kemawon. Mangke ditimbang, Bu..”

“Inggih. . niki sampun. Cobi panjenengan timbang”

“Niki kobise kalihwelasewu,Bu. Napa malih?

“Kentang kalih boncis. Niki panjenengan timbang.”

“Nggih sekedhap Bu. Kentange menika radi awis nggih, Bu. Dadose kobise kalihwelasewu, kentange selangkungewu, boncise kalihwelasewu. Sedaya sangalikurewu, Bu?

“Nggih sampun. Matur nuwun nggih.”

“Sami-sami, Bu”

Aku wis kesel banget diajak ibuku mubeng-mubeng blanja. Aku leren lungguh dhisik ing emperane toko sandhangan. Jan-jane aku lungguh ing kene iku amarga ana klambi sing tak senengi sing dipajang ing patung ngadeg ing buriku iki. Muga-muga ibuku kersa numbasna aku klambi sing tak senengi iki. Pancen apik klambine werna biru kombinasi karo putih. Modhel klambine persis banget kaya klambine artis-artis sing ana ing tipi-tipi biyasane.

Durung ana samenit tak toleh ibuku wis ngilang. kamangka aku durung sempet matur yen aku kepengin di tumbasna klambi sing dipajang ing patung buriku iki. Ora ngerti aku ditinggal ibuku. Aku tolah-toleh ngalor-ngidul ning aku durung ketemu ibuku. Aku bingung nggoleki ibuku amarga pasare rame banget. Senadyan ta aku wis pitulas taun manggon ing kecamatan iki nanging aku panggah durung apal wae dalanan mlebu metu pasar kecamatan iki. Dalanan ing jero pasar iki pancen garai bingung apa maneh gawe wong sing ora apal dalanan kene kaya aku iki.

Kira-kira wis ana sejam aku mubeng-mubeng ing jero pasar iki nanging aku panggah durung ketemu ibuku.

“Ibuuukkk........... panjenengan dhateng pundi?” gumun ing njero atiku amarga nganti yamene durung ketemu ibuku.

Aku wis kudu nangis. Rasane aku kepengin jerit-jerit sing banter wae. Aku bingung kudu lapo ing kene. Akeh banget wong sing ana ing pasar iki ning ora ana salah sijiya sing tak kenal. Aku saya wedi suwe-suwe ing jero pasar iki amarga akeh wong sing praene medeni kaya-kayata praene bapak-bapak penculik anak sing kaya ing tipi-tipi.

Saka kadohan taksawang kaya ibuku. Tak ematne maneh, ibuku apa dudu ya? Ucape batinku. Atiku bungah wis ketemu karo ibuku. Tak parani karo ngguya-ngguyu. Aku mlayu-mlayu marani ibuku. Barang wis cedhak langsung tak rangkul teka mburi amarga aku seneng aku wis ketemu karo ibuku. Lha bareng taksawang teka ngarep aku kaget lan Ibune sing tak ragkul gek mmau uga kaget nyawang aku. Jebule iku mau dudu ibuku. Aku langsung nangis.  Aku ngrasa  isin banget amarga uwong-uwong padha nyawang aku.

“Lho, Ndhuk. Nyapo?  Kowe anake sapa?” pitakone Ibu sing tak rangkul mau. Aku sik panggah meneng ora mangsuli sinambi karo nangis.

“Ibumu ngendi, Ndhuk?” pitakone Ibune maneh.

“Kula ditinggal ibuk.” Wangsulanku cekak amarga karo nangis. Nangisku iki gara-gara ditinggal ibuk lan durung wae ketemu nganti seprene uga nangis amarga aku ngrasa isin nalikane aku salah ngrangkul wong sing tak kirane iku mau ibuku lan padha disawang wong akeh.

Banjur aku digawa menyang kantor informasi karo Ibu klambi abang sing tak rangkul gek mau. Ing kana aku ditakoni akeh banget karo pak petugase.

“ Jenengmu sapa, Nduk?”

“Nami kula Lia, Pak”. Wangsulanku karo nangis.

“Ibumu jenenge sapa? Lan omahmu ana dhaerah ngendi?”    

“Ibu kula namine Sri Wijayati lan griya kula ing Desa Karangjeruk, Pak.”

“Owalah. Ya Nduk. Sik ya tak siyarne. Muga-muga wae Ibumu krungu wara-wara sing tak siyarna iki lan langsung marani mrene nang kantor informasi iki.” Wangsulane bapak satpam pasar.

Sawise disiyarne, aku ngenteni kira-kira ana setengah jam. Banjur ibuku teka marani aku. Aku seneng banget banjur langsung rangkulan karo Ibuku. Nanging aku ora disayang malah aku diseneni karo ibuku. Akeh uwong sing padha nyawang nalikane Ibuku nyeneni aku. Tambah isin pindho aku iki. Banjur aku nyuwun ngapura marang Ibuku. Aku janji yen sesuk-sesuk melu nang pasar maneh aku ora oleh ngilang-ngilang maneh. Banjur Ibuku langsung ngrangkul aku lan nyayang pipi kiwa karo pipi tengenku. Bungah rasane atiku amarga wis ketemu Ibuku. Sawise kuwi aku diajak ibu tumbas Mi Ayam karo Es Degan sing ana ing ngarepe pasar. Nanging aku sik panggah isin amarga saben aku mlaku disawangi wong akeh. Tapi aku seneng amarga wis ketemu ibuku.