Karya Dwi Catur

Upacara Pambuka Ambal Warsa

SMP N 1 RENGEL

Dening: Dwi Catur Ayu Paninggih

Wingi kuwi tanggal 29 Juli 2011, SMP N 1 RENGEL ngrayake ulang tahun kaping 65 tahun. Kabeh siswa lan guru pada nganggo seragam olah raga. Acarane yaiku upacara pembukaan dilanjutke jalan sehat. Kabeh siswa termasuk kelas IX G uwis pada baris ing lapangan sekolah. Aku waton ngadek ning mburine Yuni .

“Aku baris ning mburine Yuni wae, yaa .”kandaku marang Ambar karo Lita sing pas kuwi ndadek ning jejerku.

 “Ya aku mengko ning jejere Tyas.”omonge Ambar.

 “Ya uwis, aku ning jejere Ambar.”kandhane Lita.

Aku uwis baris ning mburine Yuni, Amabar ya uwis baris ning jejerku, Lita uga uwis baris ning jejere Ambar. Mau esuk aku nyempetke tuku permen ning Koperasi. Pas aku mangan permen, Yuni ngingetke aku.

“Yass, mangan permen kowe ?”pitakone Yuni.        

“Ho.o, ngapa ?”wangsulanku.

“Njaluk aku.”omonge Yuni.

“ya mengko wae, ndak dha weruh terus njaluk kabeh mengko.”wangsulanku marang Yuni

“Hahahha, ya ..”wangsulane Yuni

Sakjane Ambar uwis ndeloke aku karo Yuni, ning kok ya ora dong nek ngomongke permen. Ninga pas aku meneng-meneng ngenehke permen karo Yuni, Ambar teka-teka nglinguk ning arahku karo Yuni.

“Woo, aku njaluk permene ..”omonge Ambar. Aku karo Yuni inget-ingetan lan meng mesam-mesem bareng.

“Ya uwis, nyaa …”omongku karo ngenehke permen marang Ambar. Lita sing pas kuwi langsung ndeloke aku, Yuni karo Ambar banjung ngomong, “Ehh aku ya njaluk ..” ning ngarepe Yuni.

“Tyas kokk ..”wangsulane Yuni.

“Njaluk aku ..”omonge Lita ning ngarepku.

“Entek, hehhe .”wangsulanku.

“Asem.”wangsulane Lita karo menjep.

Upacara pembukaan uwis arep dilekasi. Nganti upacara pelepasan balon, kabeh pada ngingetke.

“Ehh balone kae arep ning ngomahku lhoo.”omonge Ambar.

“Ora ki, galo ning arah omahku.”wangsulane Ambar.

“Udur ming ngono we.”omongku nyela.

Teka-teka Yuni muni, ”Ehh mengko pas jalan sehat aku mlaku karo Lita yaa.”omonge karo nggandeng Lita.

“Oke, aku tak karo Ambar.”wangsulanku.

“Okee.”wangsulane Yuni.

Upacara uwis rampung, kelas IX kebagian mlaku ning bagian mburi. Ninga Pak Juju menehi peraturan yen mlakune telu-telu.

“Wehh, telu-telu we.”omongku.

“Ya uwis aku karo Alma karo Rery wae le mlaku.”omonge Yuni.

Akhire aku mlaku bareng Ambar karo Lita ning mburine Yuni, Alma karo Rery.

Rutene yaiku, metu seka gerbang sekolah banjur menggok kiwa ngliwati ngarep SMAN 1 RENGEL. Banjur lurus terus ngliwati Ganjuran lan saklanjute. Tekan sekolahan kira-kira

uwis jam 10. Kabeh sing uwis tekan sekolahan banjur pada ngijolke kartu kado silang kanggo njupuk kado silang.

“Ehh langsung njupuk kado silang to ?”pitakonku marang Ambar lan Lita.

“Ho.o tto, ayyo.”wangsulane Ambar.

“Ya .”wangsulane Lita.

San uwis oleh kado silang kabeh pada buka kadone ning kelas. Kabeh pada ngicipi panganan sing ana ning njerone. Acara selanjute yaiku lomba-lomba, antarane lomba ciptalan maca puisi, story telling, lan sesorah. Nganti acara sing keri dewe yaiku pembagian doorprise. Amarga aku ana les bareng Adel, Alma lan Efa, awakdewe mulih dhisik.

“Ehh ayo, mulih kapan ?”pitakonku.

“Ya saiki wae yo.”wangsulane Adel.

“Ya ayyo.”wangsulane Efa.

Banjur aku, Adel. Alma lan Efa mulih dhisik jam stengah loro.

Tresna Segitiga

Dening: Dwi Catur Ayu Paninggih

Putri julukane bocah wadon SMP kelas siji sing awake rodo katimbang kanca-kancane.

“Put gelem ora kowe dadi pacarku?. Aku tresno karo kowe.” Ucap Aldo kakak kelas Putri nembak.

Nanging wektu kuwi Putri uwis duwe pacar. Putri pacaran karo Rahmat, nanging ning  ati sakjane Putri ora tresno karo Rahmat. Putri mung mesakke karo Rahmat sing wis pirang-pirang nembak nanging nolak terus. Let pirang dina Putri bubaran karo Rahmat, lan kesempetan kuwi ora di colke wae dening Aldo kanggo nembak Putri meneh.

“Mas, jembaro pangapuramu aku ora iso, aku bibar wae putus, apa arep dadian karo jenengan? Ora iso Mas, nanging aku tresno jenengan :*” Ucap Putri nampik alus tembakane Aldo ning SMS.

Aldo bales SMS-e Putri,”Rrrgh, Ngapa kowe nampik? Aku tenan tresno karo kowe, dek! Luweh seko Rahmat!”

Suwene seminggu Aldo nesu karo Putri. “Sayang? Aku sayang karo sliramu, mugiyo sliramu ngapuro aku J” Putri nyuwun ngapura karo Aldo, Aldo akhire ngapurani.

Saiki Putri iseh dewekan, nanging Aldo sing biyen tresno karo Putri uwis pacaran karo Mella, najan mono sesambungan Putri lan Aldo tetep biasa wae. Nanging Putri ngroso cemburu karo Aldo lan Mella.

Tresna Kethek

Dening: Dwi Catur Ayu Paninggih

Diwiwiti saka pensi sekolahku. Nalika iku aku isih kelas VII. Wektu iku ning sekolahku dianakake pensi kanggo penutupan MOS. Sing ngisi acara murid kelas VII,VIII, lan X. Wektu pentas kelas VIII, aku ngerti wong sing ngganteng banget. Jebule kuwi kakak kelasku sing ngeband ing pensi mau. Trangane mas mau kelas VIII E sing jenenge Nimo. Wonge cakep, putih, dhuwur, pinter ngebass lan nggitar, menengan, pinter baskrt, lan ora kemaki. Meneng-meneng aku ngematke wonge. Saben dia aku ora iso turu amarga kepikiran wonge. Wonge mesti teka ing ngimpiku. Ora tak sadari aku kenal wonge saka facebook. Wonge kerep ngomentari statusku lan aku tambah seneng karo wonge.

“Woalah! Wonge perhatian banget, aku dadi tambah

seneng karo koe mas, Mas Nimo.”

Detik dadi menit, menit dadi jam, jam dadi dina, dina dadi minggu, minggu dadi sasi. Wonge tambah cedak karo aku. Ing salah sakwijining dina, meneng-meneng aku ngenei wonge kembang, coklat, lan surat sing isine: “ Kowe semangatku J . J sing kagum kowe J “

Bar rong dina wonge mbales suratku sing isine: “ Kowe sapa ?”

Mas Nimo nyelehke surat balesan mau ing papan sing padha karo aku nyelehke suratku wingi.

Bar telung dina aku mbales surate Mas Nimo: “ Aku G..A J sing kagum kowe J“

Mas Nimo saya penasarn karo aku. Wonge curiga karo status ning facebookku amarga isine padha karo surat sing tak kirim kanggo Mas Nimo. Ujug-ujug dheweke nulis ning pesanku.

Jarene, “ Apa koe sing ngirim surat nggo aku? “

Aku bingung meh njawab apa. Akhire aku ya gur njawab,

Esuke Mas Nimo nemoni aku lan takon karo aku,

“ Apa kowe sing ngirim surat-surat kae kanggo aku? “

Aku gur njawab karo nggregeli,

“ I……………………..yo “

“ Emange kowe ngrti aku saka ngendi? “ takone Mas Nimo.

“ Saka pensi pas penutupan MOS, mas. “

“ Oh iya, aku kelingan. Ninga kok kowe isa kenal aku luwih cedhak? “

“ Mas Nimo, apa kowe isih kelingan karo facebook sing kerep ngomentari statusmu? “

“ Wow, dadi kae ki kowe? “

“ Ho’o mas, aku sing kerep ngomentari statusmu, aku sing ngagumi kowe, aku ya sing ngenei kowe kembang lan coklat sak suwene iki. “

Mas Nimo meneng sakuntara. Ujug-ujug wonge ngomong karo aku:

“ Oleh ora aku kenal karo kowe luwih cedhak? “ Aku mung iso njawab:

“ oleh mas, jenengku Gita, aku saka kelas VII F. “

Mas Nimo mlayu kesenengen. Sak tekane ning ngomah, Mas Nimo langsung mbukak facebook gek terus nulis ning pesanku:

“ Dek, njaluk nomer HPmu no? Oleh ora? “

Aku mbales:

“ Iki mas 081904165126. “

Bar kuwi wonge langsung mbales:

“ Nuwun yo dek? “

Aku mbales meneh:

“ Sami-sami mas. “

Ora tekan 5 menit, wonge sms aku:

“ Iki dek Gita ya? “

Aku mbales karo penasaran:
“ Ho’o, iki sapa ya? “

“ Donge kowe ngerti, 5 menit kepungkur.

Terus aku mbales smse:

“ Ooooooohh Mas Nimo? “

Wonge mbales meneh:

“ Ho’o no, arek sapa meneh. Eh dek kok kowe ayu to? “

Aku ngrasa isin-isin karo mbales smse:

“ Ahhh, apa iyo mas? “

“ Tenan dek, kowe ki kaya bidadari sing mudhun saka surga tresnaku. Hehehe “

Aku lagi wae arep mbales smse Mas Nimo, wonge wis sms aku meneh:

“ Dek iki tenanan, kowe gelem ora dadi pacarku? “

Rasaku wis ora karuan karo mbales smse wonge:

“ Iya mas, aku ya pengin mas dadi pacarku. “

Aku ora sadar nek Mas Nimo wis ngganti status facebooke dadi berpacaran karo aku. Esuke kanca-kancaku wis do ngerti nek aku wis pacaran karo Mas Nimo. Mas Nimo ki wonge romantis karo perhatian karo aku. Ning sekolahan wonge mesti nggatekake aku. Dadine akeh kancaku sing ngolok-olok aku. Saben istirahat wonge mesti ngajak aku jajan bareng nanging suwe-suwe wonge berubah. Wonge ora meneh nggatekake aku. Lan saksuwene dina, wonge njaluk putus karo aku.

Jarene wonge arep mesti komunikasi karo aku, nanging kenyataane ora babar belas. Ning facebooke wonge upload foto pacar anyare sing trangane pacare sing anyar kuwi mau ora liwat yo sedulurku dhewe. Aku kaget lan ora nyangka sedulurku nusuk aku saka mburi. Padahal aku isih tresna karo Mas Nimo. Sakwijining dina, Mas Nimo njaluk ngapura marang aku lewat lagu sing dinyanyeke karo kanca-kancane. Lan nulis surat nggo aku sing isine:

“ Kanggo: Gita, Aku njaluk ngapura yo, aku wis nggawe kowe lara ati nanging kowe isih gelem to dadi kanca cedhakku kaya mbiyen maneh?

Saka : Nimo “

Aku bingung arep mbales kepiye, akhire aku nulis puisi kanggo wonge:

“Layangmu lewat sms HPmu ra iso ngobati kangenku. Swaramu lewat telepon geratisan ra iso ngalahi ing sesandingan. Janjimu semono tresnamu gedhe, nyatane saiki kok tinggalake. Laying swara ra iso ngobati rasa kangen marang sliramu Mas Nimo. Laying swara ra iso ngganteni kulina aku nyanding sliramu Mas Nimo. Layang swaramu mung nambahi kangen ning atiku.

Tresna Iku Ora Kudu Nduweni

Dening: Dwi Catur Ayu Paninggih

Sore wus sampurna katekanan wengi.Wengi kang sepi tanpa swara. Adheme ubin wis ora dirasaake ragaku. Awakku wis ora bisa ngrasakake sumilire angin. Daksendeake awakku ana ing tembok, dakkekep sikil loroku kanthi rasa sedih.Aku amung bisa meneng, tanpa bisa ngucap apa-apa.Dakpandheng sliramu.Mripatku kaya-kaya ora bisa pindhah.Dakdhelok mripat kuwi mandeng kertas. Kertas kang tak kenal, foto kang ngelengake aku ana ing dina kwi…

Sumilir angin krasa adhem nyapu kulit.Mripatku mandheng nyawang mangalor.Nyawang pager omahku kang katon teles kekenan udan.Teletik grimis turahan udan isih pisan pindho nelesi lemah omahku.

“ Sugeng ambal warsa, Mas”. Omongku kanggo mecah sepining wengi iki.

Pawakan lanang bagus kuwi tansah mesem lan malih mandheng awakku. Aku uga mandheng slirane karo mesem.

“Maturnuwun”.Wangsulane cekak aos.

“Iki kadomu”.

Tanganku karo ngulungake kotak kang dibungkus karo kertsa putih kasenenganku.

“Aja dibuka”.Guyonku wektu Agung arep buka kadone.

“Matur nuwun, Dik, matur nuwun tansah gelem ngancani sliraku seprana-sprene nganti tekan saiki”.

Sliraku kaliyan Mas Agung pancen uwis kurang luwih 2 tahun sesambungan.Senajan umurku kaliyan Mas Agung bedha adoh, nanging aku ngrasa kepenak kaliyan slirane. Mas Agung bisa mapanake awake. Bisa dadi kakang kang ngerti kahanane adhine, uga bisa dadi sesandingan kang pangerten. Mas Agung bisa menehi kasih saying kang ora bisa dakentuk saka bapak lan ibuku.

“Mas, aku uwis lulus, wis ketrima ana ing universitas kang dikarepake marang bapak saha ibu”.

“Aku percaya sliramu bisa gawe bungae bapak lan ibu, Dik”. Omongane Mas Agung gawe bungah atiku sing kawit wingi rada ganjel, amarga ora bisa mlebu ana ing jurusan sing dakkarepi.

“Aku pengen gawe bangga wong tua kang wis ngangkat aku dadi anak iki,Mas”. Wangsulanku karo mandheng adhoh ana ing langit.Mandhang rembulan kang lekas ngetokake rupane ngilangi mendhung.

Karepku mung sepele. Mung arep gawe bungah bapak saha ibu kang wis ngangkat aku dadi anak angkate iki. Mula kuwi dakturuti apa kang dadi kekarepane bapak, mlebu ana ing jurusan kesehatan. Ana ing njeroning atiku, aku kepengen mlebu ana ing jurusan liyane.Sanajan ora seneng, nanging aku kepengen nuduhake marang sapa wae yen aku iki bocah kang “tahu diri”. Bocah kang bisa ngerti penggalihe wong tuo.

“Aku bakal dhuweni calon, calon dokter”. Guyone Agung gawe mantep ati

“Aku isih nyimpen kadomu, Dik”.Panngucape lirih kaya-kaya ngampet tangis.

“Foto iki bakal tansah ngelengake aku marang sliramu”.

Swara lirih kuwi gugah aku saka lamunanku. Foto kuwi pancen kado sepisan lan pungkasanku kanggo Mas Agung. Mas Agung pancen ora gelem tak wenehi kado sing aku mesti ngetokake duwit. Jare aku iki isih sekolah.Urung bisa ngaselake duwit dhewe.Mula kuwi dakcethak fotoku kanggo hadiah marang Mas Agung.

Wengi san saya mrambat, pandhenganku isih tumuju ana ing wong lanang kuwi. Dakkremes driji-drijiku dewe, ing antarane rasa adhem lan rasa kelangan ana ing njero atiku. Saklebet aku mandheng slirane, mripat bening kuwi tumuju ana ing salah sawijining papan.Tak dhelok kuwi undangan.Undangan kuwi katulis jenengku. Tikaningsih Saraswati. Ana luh bening tumetes saka mripat lorone.Aku ora kuasa mandheng slirane, ora krasa luhku mrebes mili.Angen-angenku mabur ana ing wektu kuwi. Wektu aku ketemu karo Mas Agung kanggo sing pungkasan.

“Dik aku uwis duweni calon”.Swarane lirih. Mecah swasana sing katon bedha iki.

Atiku maktratap. Dadaku kebak sesak, ilatku ora nduweni daya kanggo nyuwara.Ora krasa luhku netes ana ing tangan.

“Tikaningsih”.

Pangucapane karo gegem tanganku.Aku isih matung.Kaget karo kadadean iki.ora pernah kapikir ana ing angenku Mas Agung bakal ninggalake aku kaya mangkene.

“Apa tenan Mas Agung arep nikah?.” Pitakonku rada gemeter.Aku ngerti slirane uga abot karo pepisahan iki.

“Tika, aku ura bisa nulak kekarepane bapak, bapak kepengen anak lanange nikah sak durunge slirane ngadep Gusti”.

“Tega”.

“Banjur aku kudu kepiye?. Aku dhewe ora gelem dadi bocah sing durhaka marang wong tuo, Bapak uwis sepuh. Lek kepengan ndelok putrane nikah. Aku ora bisa terus-terusan nunggu sliramu sing ora pasti. Bapak uga ora sarujuk menawa aku karo sliramu, Dik”.

“Aku kepengen Sliramu ora nikah”.

“Nanging awak dhewe kudu ngerteni kahanan iki, Dik”.“Sliramu bisa entuk bocah lanang kang luwih apik tinimbang aku”.

Tak pandheng slirane.Mripat kang biasane eyup sumringah malih dadi mendhug.

“Yen ngono sliramu kudu nulak kekarepane bapak”.

“Banjur kepiye?.Apa aku kudu nglawan kekarepane bapak?”

Yen  pancen kuwi dalan sing luwih apik kanggo tresnaku lan sliramu, kena apa sliramu ora gelem? Apa pancen sliramu ora wani? Apa tresnamu among ing lati? Apa aku iki among mbok dadekna papan kanggo nunggu calon sisihanmu?.

“Kena apa ora?”.

“Yen kuwi sing dadi kekarepanmu, aku oara bisa nuruti. Aku njaluk pangapura”.

“Tega kowe Mas, kowe ora tenanan tresna karo aku”.Pangucapku karo swara setengah gemeter.

“Aku tresna karo kowe, Dek.Nanging aku ora bisa nerusake tetalian marang sliramu.Aku njaluk ngapura”.

“Iki laying undanganku kanggo sliramu, Dek.Aku pengen kowe gelem ngrestuni aku”.

Aku tangi, banjur mlayu ninggalake layang undangan lan Mas Agung tanpa pamit. Aku ora kuasa nahan luhku.Aku ora rela ditinggal marang Mas Agung.

“Tika”.Swarane banter nyeluk aku.Nanging aku ora ngubris.

Aku ora kelingan apa-apa.Awakku ana ing salah sawijining dalan kang dhowo banget kaya-kaya ora ana tembuse.Dalan kuli kabeh putih.Aku mung bisa mlaku ora ngerti arah.Sikil iki nuntun aku embuh ana ing ngendi.Dalan kuwi sepi.

Ora ana manungsa ora ana wit-witan. Ana ing sak tengahe aku mlaku,  ana ing dalan kuwi ana cahya kang cemlorot saka kadhoan. Cahya kuwi nyeret awakku.Saya suwe saya suwe cahya kuwi saya cemlorot nglarani mripatku.Dakremke mripatku amarga ora betah.Ewodhene suwe-suwe dakbuka mriptku.Aku nemoni ragaku ana ing peturon, kebak maneka warna alat-alat kang aku ora ngerti. Bapak lan ibu kabeh padha nangis sesenggukan. Aku ora ngerti ana kadadean apa iki?.Ngapa awakku dipasngi alat-alat kaya mangkono?. Ngapa aku ana ing peturon kuwi, nanging aku ana neng kene?. Ngapa kabeh padha nangis?.

Sadar ora sadar aku wis nangkene. Nangkene lungguh ngadepi wong lanang sing paling daktresnani. Wong lanang kang sak kelinganku isih omong-omongan marang aku sakjam mau.

“Dik, iki kabeh salahku”.

“Kabeh ora bakal kadadean kaya mangkene, nek aku ora njaluk ketemu marang sliramu.”.“Kecelakaan kuwi ora bakal tok alami, Dek”.Swarane Mas Agung gemeter ora kuat nahan nangis meneh.

“Mas, iki kabeh udu salahmu”.“Iki kabeh pancen uwis suratan”.

Aku sadar wektuku uwis ora suwe. Gusti Kang Maha Agung  wis nimbali aku bali. Bali marang omah sing saktenane. Ana ing wektuku sing saya suwe saya sethitik iki aku arep ngucapake, maturnuwun marang sliramu kang uwis sabar ngadepi sliraku lan..

“Mas, dakrestui sliramu sesandingan marang slirane”.

“Aku rela, sliramu bakale nikah”.Nanging ana ing njero atiku.Aku isih tresna marang sliramu.Aku mangerti tresna kuwi ora kudu dhuweni.

“Mugi-mugi sliramu tansah kebak kebahagian”. “aku rela, aku rela Mas lan karo iki aku pamit”.