Karya Choi

Rembulan Kulon Kos

Dening: Choiria Fitriyanti

Madhep mangulon wayah esuk iki agawe ati tentrem lan ayem. Rembulan isih ngawang ing ndhuwure wit pelem nggone tangga kulon kos-kosan. Rupane kuning semu oren.

Esuk iki isih peteng, bagaskara biru kae nggawa angin silir-silir teka kiwaku.

Nggawa kangene ati saka kulawarga ing omah Kenduruan. Omahe wong tuwaku sakloron.

Rembulan ing kulon kae saya katilep mendhung.Ujug-ujug hapeku muni, entuk tilpun saka bapak.

            “Assalamualaikum, wis tangi sampeyan?” pitakone bapak ngintrogasi. Amarga biasane aku yen tangi turu saora-orane luwih saka jam lima, hla iki durung ana jam lima bapak wis tilpun. Biasane yen wong tuwaku tilpun iki ana apa-apa. Apa maneh iki isih esuk, wediku ana kabar sing ora nggenah. Muga wae ora ana perkara apa-apa.

            “Waalaikumsalam, sampun, Pak.”Wangsulanku nganggo swara rada banter ora kaya pas tangi turu.

            “Lagi apa iki?”

            “Sinau, Pak,” wangsulanku karo nglereni nggarap tugas saka dosen. Tugas sing rumangsaku paling abot ing semester iki saliyane tugas matakuliyah Ngomong yaiku nggawe cerkak. Kaya ngecet plavon, angel. Kudu mikir keras, amarga aku paling kangelan banget yen dikon ngarang. Yen ora golek kaanan sing paling penak, ora bakal oleh inspirasi.Pancen ribed musuh aku.

            “Aqila wis teka, Ndhuk.” Ponakanku wis teka saka Jakarta. Ponakan saka mbak yuku sing saiki wis urip ning Jakarta karo bojone. Saktemene aku wis ngerti kabar arep mulihe mbak yuku. Sadurunge kuwi aku, bapak sarta ibu jan-jane arep lunga menyang Jakarta. Wis nduwe rencana arep budhal sawise aku ujian iki. Banjur golek tiket bis seminggu sadurunge lunga. Hla kok ora sida.Amarga bapakku lagi gerah jantunge. Ibuku kuwatir yen ana apa-apa ning dalan.Mengko repot kabeh. Bapak ibukku wis ngempet kangen marang Aqila wis suwe. Yen ditilpun mbakku mesthi nangis krungu swarane Aqila sing nyauti yen ana ibune tilpun. Ngerti kabar ora sidane bapak ibuk tindak Jakarta, aku diutus mbakku lunga menyang Jakarta dhewe. Sapa wani jal?

            “Alhamdulillah, kapan Pak dugine?”

            “Sajane wis wingi esuk, nanging lagi diterna Pak Rasmadi gek bengi.”Pak Rasmadi kuwi besane bapak, daleme ora adoh saka omah. Wong mbak yuku jodhone karo wong kecamatan tangga.Adohe mung pitung kilometer teka omah.

            “Iya, Ndhuk. Mambengi wis bisa guyon karo ibuk. Sadurunge dheweke pangling karo bapak ibuk. Dililingi dhisik dijak guyon nganti saiki wis bisa ngeklek-ngeklek. Mambengi  lagi guyonan ning kamar, hla kok bapakmu meri, melu-melu nglumpuk sakamar dadi wong papat.” Ya lumrah jenenge wong tuwa sing wis nduwe putu ditinggal adoh wis pirang-pirang sasi, mesthine ya ngrasa kangen. Apa maneh aku, kangen nganti setengah urip, mung bisa nyawang liwat poto kang dikirimake Mas Yunan, bojone mbak yuku, liwat be-be-em. Potone sing lucu-lucu kuwi sing marakna aku kangen. Ana sing lagi nggawa balon, dolanan buah-buahan saka plastik, poto trantanan ning tembok nganti potone dheke sing krukuban dhastere ibune.

Aku ora bisa mulih amarga saiki lagi ana ujian ing kampus. Dhuh, ora bisa yen sinau sarwa kangen ing jero ati. Apa maneh yen durung mangan, saya ora bisa sinau, hehe.

            “Wis ya, Ndhuk. Sinaua sing tenanan. Bapak, Ibuk, Mbak Oci ndonorana sampeyan muga diparingi kelancaran. Ndang dibacutna sinaune, Assalamualaikum” olehku ngrungokna karo mbrabak krungu tetembungane ibuk sing kaya mangkono.

            “Nggih, Waalaikumsalam,” wangsulanku karo mbrabak ngempet nangis. Swaraku tak empet ben ora kaya wong nangis.

            Ya kuwi ngendikane ibuk sing mesthi nggawe aku nangis.Pangarepane ibuk sing dingendikana marang aku, aku mesthi nangis. Aku ngrasa yen isih bodho, isih njaluk terus marang wong tuwa. Kadhang aku takon karo awakku dhewe, kapan aku bisa mbalikke dhuwite wong tuwaku salawase nguripi aku nganti seprene? Nganti saiki wae isih ngathong.

            Rembulan ing kulon kae saya katilep mendhung. Kaya mripatku iki kang kebak eluh. Rasa kangen marang wong-wong omah saya ndadra. Wis pirang-pirang sasi ora ketemu Aqila lan mbak yuku. Sing kabare tanggal papat wingi nganakake acara ambal warsane Aqila kang kapisan, ing Jakarta. Dikirimi poto saka Mas Yunan. Aqila lungguh ing dhuwure kursi endhek sing empuk. Dikubengi dulur-dulure, mara sepuhe Mbak Oci, karo Mbak Oci sing nggawa kue tart gambar Hello Kitty rupa putih. Aqila katon seneng ing jero poto iku.Upama wae aku ana ing kono wektu iku.

            Penginku saiki ndang bar ujian, ndang mulih. Wis ngempet banget pengin ketemu Aqila.Rencana minggu ngarep aku arep melu mbakku balik Jakarta. Beneran aku ya wis wayahe libur kuliyah semester iki. Muga wae Mas Yunan ngajak aku jalan-jalan menyang koutha. Aku wis lali rupane Jakarta. Wis lali ambu hawa regede Jakarta.

            Rembulan ing kulon kae wis ora katon katilep mendhung. Wis ilang kasinaran srengenge saka wetan.

                                               

Keplok Tangan Sitok

Dening: Choiria Fitriyanti

Hawane kipas angin nggawe rambute Andin sing diore padha mblundhet. Panase kutha Surabaya meksa sekabehe manungsa ing kene kudu nduwe kipas angin. Apa pengin adus kringet saben dina?

            Selambu setengah mbukak, guling ing pojok kulon, bantal ing pojok wetan, laptop ing ndhuwur bantal, handbody, jilbab, kaca, padha morak marik ana ing dhuwur kasur ing kiwa tengene Andin. Ya wis kaya mangkono polahe bocah kuliyah. Polah-polah yen gugup mangkat kuliyah sing jarene ora ana dhosene, sing jarene ora sido ora ana dhosene, sing kakehan tugas, sing tugas dikumpulna ndadak, wadhuuuh…

Dina iki rasa mangkel ing atine Andin wis krasa kebak. Ora kaya ing Tuban rong taun kepungkur.Yen kakehan pikiran mesthi mlayune menyang pantai, amarga kose Andin biyen cedhak karo papan wisata. Yen wis ing pantai, dheweke mesthi ngajak kancane sing jenenge Valen mberok sabanter-bantere, nganti kabeh wong padha ngawasi wong loro kuwi. Ora mung kuwi, Andin karo nangis, ngetokake sakabehe beban pikiran lan ati sing nggandhol. Saiki wis jarang kepethuk. Dheweke karo Valen wis beda kampus, kampuse ya lumayan adoh saka kampuse Andin. Yen dheweke curhat menyang Valen, mesthi ngajak metu. Winginane sempet ngajak menyang taman bungkul sing panggone ing tengah-tengahe kampuse Andin karo kampuse Valen. Nanging ora sida amarga Valen ora ana kancane sing ngeterna. Valen ya isih ora wani lelungan dhewe ning kutha yen dhewean. Yen Andin ya oke oke wae. Sepedha ya wis cumepak. Dhewean ya ora dadi perkara, SIM ya wis ana. Kari budhal, hla kok ora sida.Ora sida ngilanorae beban karo Valen.Pungkasane ya ngajak kanca kose ngopi. Ngopi ing pinggir dalan wis lumayan ngilanorae sumpeking uteg. Angin sumilire sing nggawa bebane.

            Wektu rong taun kepungkur iku pancen pas atine Andin lagi lara. Medhotake sesambungan karo pasangan ati. Arep piye maneh nek ora dipedhot wae yen pasangan ati cedhak karo wong liya? Apa maneh ora tau pethuk saben dina amarga beda sekolah.

            Yen Andin seneng karo wong iku biyasa wae, ora tau nganti kaya yen pedhot nganti arep mateni uripe dhewe ngono ora tau. Amarga ya durung wayahe tenanan.Padha karo ngendikane ibune yen dheweke ora oleh pacaran dhisik.Dheweke ngregani ngendikane ibune, jenenge wong tuwa mesthi eman karo anake.Wedi yen anake kenek apa-apa.Isih kelingan nganti seprene kepriye ngendikane ibune nalika dheweke konangan nduwe pacar.

            “Ora usah pacaran dhisik, isih cilik kok wis pacaran. Masak durung isa ngono kok.Yen sampeyan wani pacaran.Ndang matur menyang ibuk, dakrabekke pisan gelem?” mak dheg. Andin meneng wae ora mangsuli. Dheweke ngrungokna nganti bar banjur mlayu ning jedhing nangis. Nganti seprene wis ora tau mbaleni maneh. Kaya rasa trauma numpaki sepedha yen bar tiba.

Dina iki rasa mangkel ing atine wis kebak.

“Apa salah nduwe kanca sing nyenengi wong sing daksenengi?

Apa salah nyenengi wong sing disenengi kanca dhewe? Apa salah aku urip ing cedhak kancaku lan wong sing daksenengi? Apa salah aku kuliyah ing kampus lan sakelas karo wong sing daksenengi? Apa salah aku nduwe rasa seneng marang wong kuwi?”Andin nguda rasa jroning ati.

Iya, pancen.Andin seneng karo kancane sing sakelas karo dheweke. Nanging, kanca sakelase sing jenenge Mira kuwi ya seneng Aji. Kamangka Mira wis nduwe pacar, tapi yen disengorai kanca-kanca pas cedhakan karo Aji dheweke ora ngendha yen dheweke nduwe pacar, malah mesam mesem. Jan-jane dheweke bocahe ya apik, ning geneya malah kaya mangkono.

Andin mung bisa mendhem rasa. Dheweke ora wani ngomong. Yen ana Aji dheweke nyolong nglirik menyang Aji. Saking kerepe nyawang Aji, Andin lagi nyadhar, dheweke nyedhaki sapa wae. Kabeh dicedhaki, kalebu si Mira.

“Banjur aku kudu kepriye?Kudu ngomong marang kancaku yen aku seneng karo kancaku lanang kuwi?Apa aku kudu ngomong marang kancaku lanang yen aku seneng karo dheweke? Ya ora bakal, raiku arep dak pasang neng ngendi?”Andin nglanjutna nguda rasane dheke ing jero jedhing karo berak-berok.Nganti mbak kose melu nyauti.

“Dhek, ora apa-apa ta?Sehat?”

“Sehat kok mbak.Cuma kentekkan obat wae.”

“Iki hlo, Dhek, baygonku isih kok.”

“Nggih, Mbak. Matur nuwun sampun ditawani.”

Guyonane mbak kose Andin lumayan nggawe dheweke rada mesem senajan ning ati isih krasa lara. Rasa tresnane bakal disimpen salawase ing jero ati, senajan si Aji ora tau nggatekkake dheweke.

JODHO?

Dening: Choiria Fitriyanti

Tika mesthi kesepen yen dina Jumuwah,Setu lan Minggu. Amarga kuwi dina libur kuliyah. Minggu iki dheweke ora mulih amarga wong tuwane lagi ora neng omah. Tapi bejane dheweke ora dhewean neng kos. Amarga biasane yen akhir minggu kaya mangkene kanca-kanca kose padha pulkam (pulang kampung).

“Seprene  nggonku ngenteni janji, iku prasetyane ati,..” Tika nyanyi Lungiting Asmara ing jero kamar.Pancen dheweke senengane nyanyi. Bah apik bah elek, bah lagu jawa bah lagu barat, nyanyi sakarepe dhewe.

            “Ciyee, ngenteni janjine sapa ta, Tik?” mbak kose sing jenenge Asih nyauti.

            “Sapa ta Mbak, ora sapa-sapa. Ora gableg pacar aku,” wangsulane Tika karo sok promosi.

            “Tak kenalna kancaku ya Dhik?”

            “Iya ya ora apa-apa Mbak” wangsulane karo rada nggodha, alise diunjuk-unjukna.

            “Tapi sapa ya? O, ana Dhik kancaku basket jenenge Irfan, bocahe nggantheng sugih pisan. Dheweke ya jomblo hlo.”Mbak kose Tika siji iki pancen kenalane lanang akeh amarga dheweke kuliyah ing jurusan olah raga.Kamare jejeran karo kamare dheweke.

            “Kenalna ya ora apa-apa, Mbak.Kenal thok hlo ya.”

            “Wis ta la, luwih teka kenal rak ya apik.”

            “Nek aku ya santai wae mbak.”

            “Sok minggu ngarep dheweke arep dolan mrene hlo. Ayo melu aku marani dheweke menyang terminal banjur jalan-jalan.”

            “Emange bocahe kuliyah ning ndi hlo Mbak?Anoraatan pira?”

            “Ning Malang. Saangkatan karo aku.”

            Atine Tika seneng banget.Wis suwe dheweke jomblo.Bakal ketemu karo arek lanang iku rasane kaya mumbul ing awang-awang. Dheweke awit mbukaki akun ef-be-ne Mas Irfan iku.Ternyata nggantheng tenan bocahe. Dideleng saka foto-fotone, dheweke seneng mbolang (dolan menyang panggon-panggon wisata). Padha kaya Tika, dheweke ya seneng yen mbolang, apa maneh yen numpak sepedha montor. Tinimbang numpak-numpak bis ora bisa bebas.

Seminggu bacute, Tika karo Asih marani Irfan nggawa sepedha montor dhewe-dhewe ben mengko Irfan numpak sepedha dhewe banjur Tika karo Asih.Hla kok tekan tengah dalan Tika kesasar.Asih nilpuni Tika ora diangkat-angkat. Nganti setengah jam Asih karo Irfan ngenteni ning terminal.

            “Teka ngendi wae toh Dhik iki mau?” takone Asih karo gumun.

            “Kesasar hlo mbak mau, ora thuk-thuk. Muter-muter kene hlo mau, kok lagi ngerti sampeyan wis entuk telung puteran.”

            “Kok ya ana-ana wae toh sampeyan iki. Iki hlo kenalna Irfan. Fan, iki adhi kosku.”

            Tika lan Mas Irfan salaman. Dheweke  ketok banget yen salah tingkah, nganti kesasar barang. Apa maneh Tika lagi sadhar yen dheweke lali ora nggawa surat sepedha montor, banjur piye carane arep mlaku-mlaku. Hla mengko yen ketilang pulisi?Paling perkara grogi arep ketemu Mas Irfan, nganti lali sakabehe.

            Teka terminal, wong telu kuwi banjur mara menyang mall sing cedhak karo terminal kuwi. Gara-gara ora nggawa surat sepedha montor bingung arep menyang ngendi panggon sing parkire ora njaluki suret sepedha montor, pungkasane menyang salah siji mall sing cedhak karo terminal. Mlaku-mlaku thok ing jero mall. Kesel mlaku-mlaku banjur tuku es dibayari Irfan. Banjur golek panggon lungguh amarga wis padha kesel.

            Sasuwene lungguh ing foodcourt kono crita akeh banget. Pranyata dheweke ya pemain tenis meja padha kaya Tika sing awit cilik dilatih bapake dhewe dolanan tenis meja ing omah. Irfan saiki magang ing pabrik sing ana ing Pasuruan. Dheweke cerita yen kerjane mung ngawasi pekerja pabrike thok. Sing crita mung Asih karo Irfan. Tika mung ngrunorana wae, amarga dheweke bocahe meneng. Ora obah yen ora disenggol.

            Metu teka mall banjur golek mangan sing searah karo dalan mulih amarga ora nggawa surat kendharaan. Mangan penyetan ya dibayari karo Irfan, kurang apa coba. Ing panggon mangan kono nyusul kanca lanange Irfan.Mengko rencana Irfan arep turu neng kancane kuwi mau.

            Sesi mangane wis bar, hla kok udan. Ngenteni terang karo crita-crita. Mesthi sing crita dudu Tika tapi Asih. Tika mung nglirik-nglirik saithik thok karo ngempet pedhes.

            Udane wis terang, padha mulih dhewe-dhewe. Tekan omah Tika diwenehi Asih pin bebeeme Irfan.

            “Piye Dhik, nggantheng kan?”

            “Iya Mbak, lanang kok ora nggantheng.”

            Awit saka kuwi Tika karo Irfan be-be-em-an. Mung awet rong minggu thok be-be-em-an, saiki wis ora tau maneh. Mung dadi isi kontake Tika thok. Tika ya wis ngerti lan paham. Yen pancen jodho rak ya bakal dicedhakke karo Gusti kang Mahaasih.

Surabaya – Tuban

Dening: Choiria Fitriyanti

Kuliyah dina Jumuwah iki pancen nganyelake. Jadwal kuliyahe ana loro. Jam 7-9 banjur kuliyah maneh jam 1-3 awan. Sing jam pertama iki kuliyahe Kajurku,

Aku ora tau ora mlebu. Yen sing awan iki, kuliyah PKn, dosene jarang mlebu. Apa maneh jadwale kuwi, wayahe mahasiswa pulkam kok ana jadwal kuliyah. Ya mesthi sepi mahasiswa.Apa perkara dosene ya pulkam kok ya jarang mlebu?

            Dina iku aku wis nduwe rencana arep mulih rada isuk mula aku mbolos kuliyah PKn. Aku wis kangen banget karo bapak ibuk. Bapak ya wis kangen banget marang aku. Yen ora ndang age nuruti wong tuwa iki rasane ora kepenak banget. Apa maneh yen saya sore olehku mulih. Mengko tekan Bulu, Tuban ora ana colt menyang Jatirogo. Aku ya mesakke yen mengko malah ngrepotke bapak yen nyuwun marani adohe 20 kilometer luwih.Apa maneh bapak lagi gerah jantung. Eman banget aku.

            Kuliyahe pak kajur wis purna, aku mulih menyang kos tata-tata apa wae sing arep dakgawa mulih omah. Sing mlebu tas ana tugas-tugas kuliyah, klambi, sarta uba rampe make up. Rencana aku mara terminal Bungurasih arep sepedhahan. Sadurunge aku ora tau nitipake sepedha ing terminal. Nanging aku mburu cepet supaya cepet tekan omah. Yen leren ngenteni angkot bakalan nganti sore tekan omah.

           

Tekan terminal Bungurasih, aku nitipake sepedha lan helmku. Karo sing njaga, aku diwenehi karcise thok, mbayare keri. Banjur aku nggoleki bis jurusan Semarang. Dakturut panggone jumejere bis, Banyuwangi, Malang, Medura, Semarang.

            Bis Surabaya-Semarang sing daktumpaki berangkat tekan terminal setengah suwelas. Aku golek kursi kosong, amarga karo arep ngerjakna tugas sing dakgawa. Amarga yen wis tekan omah, mesthi ora kegarap. Kalah karo tivi. Olehku nggarap krasa kepenak, amarga akeh inspirasi yen ana ing panggon sing ngolah ngalih. Garapanku saya lancar katekan pangamen. Swarane lumayan penak, apa maneh nyanyi lagu Sandiwara Cinta karo Selimut Tetangga. Yen bisa melu nyanyi iku rasane melu seneng.

Tekan Gresik, aku dijejeri wong TNI, rada ngrasa aman yen sing njejeri wong lanang sing apik. Gang sedhiluk aku keturon, tangi-tangi wis tekan Stadion Surajaya, Lamongan.

Awit budhal aku ora krasa arep ana apa-apa. Tekan Tuban sing wetan, dhaerah Pakah, mak cethar. Kaya ana barang beling pecah. Sakala wong sabis padha ngawasi aku. Wong TNI sampingku praupane katon syok.

“Mbak, kaca sandhinge sampeyan.”Pak iki ngendika ora cetha ora karo ngawasi aku, malah ngawasi kaca.Sakala aku mlenora.

“Astaghfirullahaladzim!” aku kaget.Kaca samping tengenku mlantar kari pecahe. Kaca sing awite utuh dadi siji, saiki dadi pirang-pirang cuilik-cilik. Tapi bejane kok isih kanthil utawa isih manggon ing panggone. Durung nganti pecah. Wong TNI jejerku pindhah menyang ngarep.Aku pindah ing kursi jejerku. Karo penumpang bis kacane kon nutupi wae karo selambu.

Ternyata kacasampingku pecah gara-gara diantem watu karo wong ora waras. Jenenge wae wong ora waras. Ya sakkarepe dhewe. Tapi aku mikir. Kok isa tepak thuk bis ya? Padhal kan bis sing tak tumpaki ora mandheg. Apa maneh sing nggawe aku kebak pitakonan, punjere utawa panggon nganteme watu kuwi mau, tepak banget yen mara ning aku. Ora ngarepku utawa ndhuwurku. Mungguh kacane ora kuat utawa olehe ngantem luwih banter, apa dadine raiku tekan omah? Alhamdulillah Gusti Allah isih maringi aku keslametan lan kabegjan.

Bar kadadean iku, ngantukku sakala ilang. Pranyata numpak angkutan umum ya akeh bebayane.Nganti tekan Bulu, Tuban atiku isih plas-plasan. Tekan kene aku mudhun, esemes bapak yen aku wis tekan kene. Aku ngenteni colt rada suwe amarga penumpange ya saithik.Tekan ndalan udane deres. Aku ora bisa mbayanorae yen iki mau aku nyuwun mapag bapak, apa ora bahaya?

Tekan Jatirogo isih udan nanging ora pati deres. Bapak wis ana ing terminal Jatirogo. Tekan omah, aku crita marang bapak ibuk.Ekspresine kaget banget.Ibu ya ngendika yen bejane iki mau kok aku ora ngapa.Gusti ingkang Murbeng Dumadi isih eman karo aku.

Kanca Lawas

Dening: Choiria Fitriyanti

Biyen aku ora percaya yen ana crita ing film-film kok bocah lanang lan wadon kekancan awit cilik kok gedhene bisa nikah. Kaya piye rasane bisa bareng-bareng karo wong siji sing disenengi nganti tuwa. Apa ora nduwe rasa bosen saben dina nyawang?

            Aku nduwe kanca lanang. Pisanan kenal wayah SD kelas enem. Sadurunge ujian, aku dileske karo bapakku menyang guru SD sing daleme kecamatan Jatirogo kenalane bapake kancaku sing jenenge Mbak Sinta. Mbak Sinta kuwi kancaku

kawit TK. Guru SD iki paring asma Pak Muslimin. Ing daleme Pak Muslimin, aku, Mbak Sinta lan Roni les saben sore bar ashar. Ing daleme Pak Muslimin wis disediani panggon les lan mushola cilik sing kira-kira cukup kanggo wong limalasan.

            Pak Muslimin kagungan putra jenenge Fandi.Dheweke ya sapantaran karo aku. Dheweke ya melu les ning bapake amarga kanca-kanca sakelase ya padha les marang bapake. Pak Muslimin tak akoni pawongan sing pinter mulang. Iya lah, kan guru. Kulawargane padha ngerti agama kabeh. Garwane Pak Muslimin guru MA ing Jatirogo.

            Saben berangkat les, aku bareng karo Roni, tangorau. Mbak Sinta sing omahe beda desa karo aku diterna bapake. Yen les, aku mesthi nggawa rukuh, menisan sholat ing musholane Pak Muslimin. Ing mushola kuwi ya ana tanggane sing melu sholat jamaah. Pas wayah wudhu mesthi aku lan Mbak Sinta disenggoli Fandi karo Roni. Pas wayah sholat mesthi durung ana bocah liyane budhal les amarga omahe cedhak-cedhak. Aku lan cah loro kuwi mesthi budhal dhisik supaya ora keri.

            Amarga kulina kepethuk, aku seneng karo kancaku sing jenenge Fandi kuwi. Nganti lulus SD, banjur sekolah SMPwis beda sekolah. Nanging aku lan Fandi tetep ana komunikasi nanging ora kerep banget. Wayah SMA dheweke balik nyedhaki aku maneh. Awit es-em-es nganti ef-be-an. Ngajak metu menyang pantai awit dheweke ngerti yen aku seneng yen dijak ning pantai. Pantai iku kaya surga donya. Angin laut nggawe tentreme ati, apa maneh yen banyune pas rupane biru rasane pengin slulup.

            Pungkasane aku lan Fandi janjian arep menyang pantai Bulu nanging nggawa sepedha dhewe-dhewe. Ora kena goncengan, mboten pareng. Yen lagi pethukan langsung, dheweke meneng banget padha kaya aku. Dadi ing pantai kuwi aku karo dheweke omongan kena dietung. Kira-kira limang menit pisan.

            Ora suwe-suwe aku lan dheweke ing pantai, langsung balik mulih. Tapi ning dalan alon-alon karo ndhelik-ndhelik nglirik liwat kaca spion. Yen aku lagi ning ngarep, aku nyawang spion.Yen aku ning mburi, dheweke ngawasi spion. Yen dheweke ning ngarep aku nyolong-nyolong mesam mesem dhewe amarga seneng bisa metu karo Fandi. Apa maneh aku ora tau bisa metu yen idin sabenere karo wong tuwa. Dadi aku alesan arep dolan ing omahe kancaku wadon sing omahe Jatirogo. Yen ngerti aku metu karo bocah lanang sido-sido aku ora dadi wong maneh.

            Lulus SMA, dheweke nglanjutke sekolah menyang Bali, aku ning Surabaya.Dheweke sekolah STAN dibayari Negara. Penak banget uripe wong sing bener-bener pinter. Ora kaya aku. Bisa apa ta aku? Mlebu jurusan ipa ing SMA wae ora isa pelajaran IPA, saking bodhone apa saking apane?

            Aku kuliyah ing Surabaya njupuk jurusan basa Jawa. Dheweke  ning Bali mlebu Perpajakan. Kontras banget tujuanku lan dheweke. Apa bisa aku kekancan mesthine luwih teka kekancan karo dheweke yen tujuane adoh banget kaya ngene? Saktemene aku isih nduweni rasa kanggo dheweke.Amarga dheweke ya ora pacaran karo sapa-sapa. Muga wae temenan.

            Wulan kepengker, aku ketemuan karo Fandi, nganggo alesan acara traktirane dheweke. Amarga dheweke mlebu ing STAN.Aku ditraktir maem bakso ing cedhake masjid ing Jatirogo.

            “Piye Mbak kabare?” awit kae dheweke yen nyeluk aku masthi mbak.                                                                                                        Pancen umure dheweke luwih tuwa aku saithik, padhal mung kacek telung wulan.Aku wulan Maret dheweke wulan Mei.

            “Alhamdulillah apik kok, lha sampeyan?Ethok-ethok basaku sok nganggep dheweke dadi adhiku.Padhal ya pengene dadi masku ngono.Apa maneh dheweke saiki tambah dhuwur lan tambah lemu. Nanging ya aku tambah dhuwur ben ora kalah karo Fandi, hehe

            Sabanjure aku omong-omongan karo mangan bakso. Adhep-adhepan. Sabenere ya ana rasa isin. Hla piye maneh, ya kudune manut imam, hehe. Omong-omongan mbahas perkuliahanku lan perkuliahane. Pranyata dhweke kuliyahe mung setaun. Minggu ngarep dheweke penempatan ning Jakarta. Minggu ngarep aku ya arep menyang Jakarta. Tepakan banget. Nanging aku karo dheweke menyang Jakarta ora pas ning Jakartane. Dheweke menyang Tangerang, aku menyang Bogor. Pungkasane ya ora mungkin ketemu. Dheweke budhal  Minggu aku dina Senin. Muga wae aku mbesuk wayah dheweke mangkat, aku bisa ndhelik-ndhelik niliki dheweke ning halte ngenteni bis.