Berpindah ke cerita lain, yaitu cerita
hewan dulur. Cerita kali ini akan membahas tentang kenakalan se ekor
kera, arena kenakalannya dia menerima akibat yang setimpal. Cerita
berikut akan ditulis dengan menggunakan bahasa Jawa.
“Munyuk
Kang Nakal”
Ing sawijining
alas, akeh urip para kewan- kewan ora liya yaiku kancil, munyuk, kura- kura lan
uga kewan – kewan liyane. Telu kewan iku pancen wis kekancan apik awit disek. Dadi
iya ora salah yen ketelune iku wis mangerteni sipat kang di duweni kanca-
kancane kuwi. Kancil polahe pancen cerdik, pinter lan uga bijaksana uga lucu,
makane kancil dadi sawijining kewan kang paling disenengi karo kewan- kewan
liyane. Kura- kura setya marang kanca. Antarane katelu iku pancen munyuk iku
kewan kang ora bisa kekancan apik marang liyane sipate munyuk iku yaiku nakal,
bedigasan kakehan polah alias ora gelem meneng, serakah, lumuh ora gelem
nyambut gawe lan sakpenake dewe. Nanging kang apik saka munyuk yaiku seneng
tulung marang liya nadyan kudu ana imbalane alias nulung kudu ana pamrih.
Ing sawijining
dina katelu kewan iki mlaku- mlaku menyang tegalane kancil lan kura- kura. Ing
kunu akeh sayur mayur uga buah- buahan kang ditandur lan dirumat kanthi tumemen
karo kancil lan kura- kura. Ing pojokan katon buah abang branang katon seger
lan nyengsemake.
“waahhhhh,, woh
apa kuwi? Enak temen iku kayake yen dipangan” pitakone munyuk karo mesam- mesem
sajak kesengsem.
“iku woh ...”
Durung bar anggone kancil ngomong
munyuk langsung mlayu marani woh- wohan iku banjur lansung dipangan, tanpa
takon iku woh apa.
“lhoooohh kok
rasane ngene. Panasssss pedesssssssss panassssssss lambeku panaaaaaasssss,
lambeku , lambeku tulung aku cil......” bengoke munyuk amarga kepedesen
sabanjure mangan woh lombok.
“aku maeng jan-
jane arep kandha marang awakmu yen kuwi jenenge woh lombok. Kang pancen rasane
pedes lan panas. Nanging durung bar anggonku ngomong awakmu wis langsung mbok
pangan wae” kancil ngomongi
“ya rasakne
kunu, makane yen enek wong ngomong dirungokake nganti tutuk disek” clatune
kura- kura
Munyuk klesetan lonjak- lonjak
mlayu ngalor ngidul ora karuan merga kepedesen, banjur nyemplungake sirahe ing
sawijining kali kang ana ing cedhake tegalan.
“iya aku kapok,
gak tak baleni maneh cil, kura- kura.” Munyuk ngaku kliru.
Ora suwe sawise ngomong lan ngaku
yen dheweke salah munyuk ora kapok malah baleni klakuwane. Dheweke ngerti ana
tanduran gedhang kang jejer- jejer ing sapinggire kali. Tanduran gedhang kuwi
sing nandur yo ora liya yaiku kancil lan kura- kura.
“wahhhhh,
gedhanggggg” munyuk mesam- mesem kanthi mripat kang binar- binar nyawang
gedhang sing jejer- jejer ing ngarepe dheweke.
Dheweke langsung mlayu menek wit
gedhang kang iseh durung mateng
“ munyuk kuwi
durung maat”
Durung rampung munyuk ngomong
dheweke wes menek wit lan mangan woh gedhang iku.
“ ahhhh rasane
gak enakkk,”calthune munyuk.
Siji baka siji wit gedhang dipenek
gentenan lan dicicipi kabeh lan kulit sisa anggone ngicip gedhang diuncalke ing
ngisor nganti kenek ing sirahe kancil lan kura- kura. Nanging apese kuwi saka kabeh wit- witan kang wis
dipenek durung enek sing mateng. Kancil lan kura- kura mung bisa mangkel pegel
nyawang polahe munyuk kang wis kebacut kuwi. Munyuk terus mider lan menek wit
gedhang siji baka siji lan sasuwene iku dheweke kasil nemokake wit gedhang kang
wohe wis mateng. Tanpa ngenteni suwe dheweke banjur mothel kabeh gedhange
banjur ngiming- iming kancil uga kura- kura.
“hehhh munyuk,
aku njaluk gedhange siji wae, aku lan kura- kura sing nandur kabeh wit gedhang
iki” jlentrehe kancil
“ iya aku lan
kancil kang nandur kabeh wit iki”. Tambahe kura- kura
“ yen awakmu
pengin, mreneo munggaho lek kowe isa” hahahahaha clatune munyuk marang kancil
lan kura- kura.
“ kowe kok
sapenakmu dhewe, iku kabeh duwekku lan kura- kura, aku lan kura- kura sing
duweni hak, kowe ora melu nandur kok sapenakmu dhewe ngentekne apa kang
samestine ora duwekmu”. Kancil mangkel
“ Sing nemu aku,
sing apek aku dadi iki kabeh duwekku”.
Kancil lan kura- kura tansaya
mangkel, munyuk sapenake dhewe mangan ing dhuwur wit lan ngenteke kabeh woh
gedhang sing kanthi rekasa wis ditandur dening kancil lan kura- kura. Munyuk
kang lagi kesenengen anggone mangan gedhang ing dhuwur wit, lan kulite duguwak
sebrana ing ngisor ora gatekake kancil maneh, akhire kancil dhuwe ide dheweke
nglumpukne tanduran kang duweni eri lincip- lincip lan kura- kura nglumpuke
kulit gedhang kang pating klecer ing ngisor, kabeh ditata ing ngisor wit
gedhang kang ing dhuwure ana munyuk sing lagi mangan gedhang. Banjur
“kura- kura ayo
mangan semangka”. Ajake kancil marang kura- kura.
“ayo cil, luwih
seger lan enak mesthine tinimbang gedhang”
Sanalika iku munyuk banjur ngadheg
nyawang ngisor nyawang kancil lan kura –kura.
“semangka aku
iya jaluk cil” ature munyuk
Sanalika iku munyuk nyolot medhun
lan lansung kplese kulit gedhang lan mancep ing dhuwure tanduran eri.
“
aduhhhhhhhhhhh, awakkkuuuuuuuuu” tulung aku cil kura kuraaaa..”
Sawise iku munyuk ditulung lan dituturi marang kancil.
Yen anggone kancil lan kura- kura nggawe munyuk kaya mangkana ora amarga dendam
nanging pelajaran, supaya dheweke ora baleni.
diselesaikan oleh Yuliana Sri Astuti
0 comments:
Post a Comment