Cerita Anak Bahasa Jawa

       Halo para dulur, kali ini saya akan meng-update tentang cerita anak. cerita anak terbagi menjadi cerita anak rendah dan cerita anak tinggi. Cerita anak ditujukan kepada anak-anak yang dikarang/dibuat oleh orang dewasa atau juga para anak-anak. tujuan dari dibuat cerita anak ialah agar si anak mengerti tentang sastra dan amanat-amanat yang terkandung dalam cerita. Berikut di bawah ini ialah contoh cerita anak berbahasa Jawa. 

Wite Tawon

Saben awan bar mulih saka sekolahan wis dadi adate Wahyu mesthi petangkringan aneng wit rambutan ngarep omah. Bab sing njalari yaiku awit usum anane rambutan. Dhasar bocah isih kelas siji SD, ngerti who-wohan sing isih ijo, kuning langsung wae diembat, nganti wong omah durung isa ngrasakae rasa rambutan sing abang. Kang dadi gumun, bocahe kuwi isih cilik kabeh sakpantarane wae yen arep njupuk nggunakake siteng. Beda karo Wahyu, dheweke wis wani munggah-munggah pating penculat-penculut kaya dene wong sing profesional.

                “Wahyu, aja dhuwur-dhuwur yen menek wit, mbediding aku nyawange.” Pambengok ibune Wahyu ing ngisor wit.

                “Pun ta buk, tenang wae, kula niki jagone penek-memenek lo buk.” Jawabe Wahyu.

                “Wis ta mudhuna! Iki lo aku duwe apa?” ibune Wahyu nggodha Wahyu ben gelem mudhun.

                “Halah paling ya permen.”

                “Dudu, wis ta, iki lo selak entek lo.”

                “Moh buk, paling ya bohong.”

                Senadyan digodha kaya ngapa wae, Wahyu tetep ora gigrig, panggah ora gelem mudhun, sik penak milihi rambutan-rambutan sing kuning-kuning.

                Ora let suwe saka iku, Toni, Tri, Hendruk, lan Budi kanca SD sakelase Wahyu tekeng omahe. Kabeh mau marani Wahyu kareben ngejak dolanan ing pekarangan. Wahyu gage-gage mencolot mengisor gawe kagete ibune sing penak-penak lungguh. Dheweke njaluk pamit menyang ibune perlune bal-balan ing RT kidul panggone pekarangan amba. Ibune ngidini Wahyu dolanan, nanging menging ben sing ngati-ati, lan diutus mulih yen wis jam setengah papat mergane wayah kanggo ngaji. Yen isih dolanan nganti surup menggko diparani Candia la.

                Sawise njaluk idi, bocah lima mau mbleber mlayu balapan menyang pekarangan sing adohe kira-kira 500 meter saka omahe wahyu. Toni mlayu ndisiki ditututi Budi. Tri bocah sing paling dhuwur nyepetake langkahe. Banjur jagone menek ora gelem kalah, dheweke uga mlayu gawe langkah kijang ben cepet tekan panggon. Bocah papat tekan panggon kaya-kaya kepegelen kentekan oksigen, kringete dleweran, ambegane menggos-menggos, nanging bocah-bocah mau ngguyi pating kemekel sinambi lelungguhan ing pos pinggir pekarangan.

                “He….ana sing ilang.” Bengoke Toni.

                “Apa? Dhuwitmu ta?” Jawab Budi.

                “Mulane ta, aja banter-banter yen mlayu, wong nganggo kathok endek ngunu kok e, jelas gampang ceblok.”saurane Tri

                “Dudu dhuwit, yen dhuwit pancen aku gak duwe, hhaha.”

                Durung ngerti apa sing dumadak ana bocah sing bengok

                “WEEEE….”

                Ndilalah sing bengok kuwi Hendruk. Bocah papat padha ngguyu kemekelen, ngerti apa sing ilang saka kawanan kuwi, kanyata sing ilang iku Hendruk. Bocah sing paling lemu dhewe sakelas. Kringete Hendruk sakrikil-krikil pating ndredes. Raine nganti abang branang. Katon yen dheweke meksa mlayu nguber kanca-kancane nang pekarangan. Pekarangan amba kidul desa iki pancen wis dadi panggon dolanane para bocah awit biyen. Kadhang yen usum dolanan kekeyan utawa gangsing mesthi papan kuwi sing digawe. Ora  mung kuwi, dolanan apa wae yen lagi usum ora ana papan liya sing dienggo kajaba pekarangan iki. Sakliyane amba, pekaranan kuwi ake wit-witane, mula krasa nyaman lan adhem, ing pinggir uga ana pos kena kanggo canggkrukan.

                Wahyu ngadeg marani Hendruk sing isih menggos-menggos, “Bro, piye yen awak dhewe penekan golek juwet ing kulon pekarangan yo.”

                “Setuju, nanging aku ra isa menek e” Jawabe  Hendruk. Bocah gendhut iki yen ana perkara mangan mesthi budhal wae.

                “Wis ra usah bingung, kowe nyang ngisor wae Druk, ben sing menek aku, Toni, Budi, karo Tri wae.

                Bocah papat menek wit juwet kang diwiwiti dening Wahyu. Hendruk ing ngisor karo ongak-ongak bengok-bengok njaluk diuncali juwet. Kamangka kancane durung tekan ndhuwur, isih kangelan munggah.Kurang luwih 20 menit bocah papat teka ndhuwur. Tolah-toleh nggolek juwet. Nanging sing ana ung abang –abang, mateng kemampo rasane sih  sepet.

                Dumadak wis krungu swarane adzan asar, tetenger wayah kanggo ngaji. Nanging Wahyu mengeng wae ora nggatekake. Kancane wis padha ngajak mudhun. Sebutane wae pancen bocah nakal, dheweke panggah ora gelem mudhun.

                Budi nyablek bokonge Wahyu, “Yu ayo mulih wis jam papat, gage budhal ngaji selak buyar mengko.”

                “Iya Yu ayo budhal ngaji, mau lak wis diutus mulih ibumu jam setengah papat ta?” unine Tri karo ngrangkul lan mlorot saka wit.

                “Kowe kabeh muliha dhisik aku sik nggolek juwet ki lo, mengko ya tak caosne ibuk kok juwete.”

                “Ya wis aku mulih dhisik ya karo cah-cah.” Bengoke Tri sing wis ing ngisor wit.

                Wahyu isih penakan ing wit, nganti kesake warnane ungu merga jerone juwet sing saking akehe nganti mlethet. Wahyu isih mbacutake anggone menek, malah dheweke saya mudhik saya dhuwur. Saking senenge penekan nganti ora ngerti wayah wis surup. Nalika arep mudhik maneh, dumadakan tangane Wahyu ora sengaja nyekel omahe tawon nganti omahe kuwi lugur. Tawon padha muleng-muleng ing ndhuwur, wahyu sing ngerti kuwi gage-gage mudhun ngadohi tawon. Arep tekan ngisor sik mlorot wit, tawon-tawon mulek ing ndhuwur sirahe Wahyu. “Mak nyus” tawon-tawon kuwi ngentup sirahe Wahyu.

                “Lo, kena apa sirahmu kok pating benjol.” Takone ibune nalika ngerti Wahyu mulih injen wayah surup karo nangis ndrenginging.

                “Di-di-di entup ta-ta-ta-won.” Saure Wahyu karo nangis kamisesegen.

                “Mulane ta, omonge ibuk iki dirongokna, mau lak wis  matur ta. Menawa mulih kuwi jam setangah papat aja nganti tekan surup. Rak dadi ngene ta yen ora ngrungokne omeonge wong tuwa.”

                Dina iku uga Wahyu ngerti apa sing disebut “candi ala” lan rupane piye dheweke uga ngerti. Wiwit iku uga dheweke mesthi ngrungokake dhawuhe ibune.